Kantlijnnotities

Walter Boeykens is overleden en - het kan vreemd klinken - gelukkig, we hebben het vandaag meermaals gehoord. Hij was ook niet zo maar een klarinettist. Hij was dé klarinettist in Vlaanderen. Hij gaf als geen ander zijn charisma door aan de klarinet, aan de harmonieën, de ensembles en de orkesten waarvan hij altijd meer was dan alleen maar de muzikant. Hij verdient een monument of op zijn minst een prijs die naar hem genoemd wordt.  Walter Boeykens en zijn dochter die in zijn voetsporen trad  Op een zekere manier deed het ons altijd pijn als we hem hoorden spelen. We voelden ons schuldig. Want ooit, ooit hadden wij de klarinet verraden. Hoe durfden we? Geen instrument dat zo diep en zo donker een klank kan kleuren, geen instrument dat zo frivool en helder hoog kan zingen, geen instrument dat zich zo naturel virtuoos laat bespelen als een klarinet. En dat hebben wij ooit afscheid van genomen. Ze ligt op de boekenkast, onder het stof en - we hebben ze vanavond nog eens bove...

Bijgelovig waren we niet, zijn we ook niet en we zijn niet van plan om het ooit te worden. Maar... er zijn van die dagen dat je - mocht je niet stevig in de schoenen staan, wat doorgaans 's avonds al minder het geval is dan overdag aangezien we dan meestal op kousevoeten van de dag in de nacht sluipen - er zijn zo van die dagen, wilden we zeggen, die je meer kansen bieden dan je lief is om toch te gaan twijfelen... We zagen er naar uit om vanavond nog eens Brusselwaarts te rijden om in Passa Porta de Portugese schrijver Antonio Lobo Antunes, van wie we talloze (weliswaar vertaalde) boeken in huis hebben , te ontmoeten. Passa Porta is een uitermate gezellige boekenwinkel in de Dansaertstraat in Brussel. Daar, omgeven door boeken en door een kleine schare mensen uit alle hoeken van Brussel, Vlaanderen, Wallonië, een internationale en door ons aanbeden auteur horen spreken en vervolgens een vracht boeken  laten signeren, dat is, wat ons betreft, pure fijnproeverij. Helaas, o...

Een daguitstap naar Brussel. Met zo'n 150 lezers van Krant van West-Vlaanderen. En met 2 gidsen van bij ons. En met doorgewinterde Brusselse gidsen - wat nog goed van pas kwam, gezien de strakke noorderwind. Een stad van contrasten, zo werd Brussel voorgesteld en - dat bewijst meteen ook de vakkundigheid van de gidsen - zo hebben we de stad ook ervaren. Arm en rijk, monumentaal en kleinzielig, grootstedelijk en dorps, gul en gierig, warm en kil, hartelijk en afstandelijk, chique en volks...       Beloftevolle lente in de herfst van het leven We kuierden doorheen De Marollen, spraken een dakloze - hij was ooit in Moeskroen op de trein gestapt, enkele reis Brussel Centraal -,  stelden vast dat de vorst in het land was, maar niet op het paleis en leerden hoe je aan de poten van een standbeeldpaard kan zien hoe de ruiter om het leven is gekomen... Er valt veel te leren van Brussel. Zoals van die man, op wandel in het Warandepark, met zijn armen op de s...

Veel te lang hebben ze moeten wachten, in de donkerte en in de kilte en nu, eindelijk, eindelijk rijzen ze en rekken ze zich zonnewaarts. Met de schaamteloze sierlijke trots van jonge bruiden staan ze te pralen en te pronken...

"Je moet je leven niet persoonlijk opvatten. Zo word je er geen slachtoffer van." (Dirk Van Weelden over Martin Bril in Volkskrant Magazine 13 april 2013)

Soms zie je ze niet, soms zie je ze wel. Maar je kan ze wel altijd horen als ze iets te vertellen hebben. Vogels. En vogelaars. Die zie je ook niet zo vaak, maar als ze iets over vogels te vertellen hebben, kan je er ook naar luisteren. Meestal zien zij wat wij niet zien en vertellen ze wat ze horen wat wij ook wel horen maar niet zien. Vogels. Turdidae Vogelaar word je niet van vandaag op morgen. Tenzij je kiest voor een beperkte doelgroep.  Bijvoorbeeld de familie turdidae. De kans is immers groot dat je zonder al te veel observatie een merel - van de familie turdidae dus - kan onderscheiden van pakweg een mees. Zelfs als je die niet ziet en alleen maar hoort, is de kans groot dat je de merel aan zijn gefluit herkent. Het getjiftjaf Een volgende stap naar het vogelaarschap is de herkenning van vogels die hun eigen naam fluiten. Zo ver zijn wij intussen. Een koekoek herkennen we sowieso. Alleen... we hebben er nog nooit een gehoord.  Maar er zijn nog meer voge...

Een directe aanleiding was er niet. Voor zover we daar natuurlijk zicht op hebben. Ineens stonden ze daar. Ze waren uit de vijver gesprongen en wipten over het gras. Twee padden. Bij een ondergaande voorjaarszon aan het eind van een lentiele zondag. En zoals dat wel vaker gebeurt omstreeks deze tijd, liet de ene pad zich door de andere vervoeren. Pad in vervoering. Hun gladde lijven nog naglimmend. Gelukkig zien deze dieren er zelden uit. Ze kijken altijd wat misnoegd en dat was deze keer niet anders. Al leek het alsof diegene die het op het eerste gezicht het makkelijkst had, er duidelijk het minst plezier aan beleefde. Tenminste, als we die blik mogen geloven. Misschien vond het beest dat gewip over het gras maar niks. Paailust of paailast en zo ja, wat voor wie precies? Zij spraken zich er niet over uit. Zodra de foto's genomen waren - veel tijd gunden ze ons niet en een geluk dat er zoiets als een bijdehante iPhone bestaat - doken ze weer onder. Met een plons. Wat me era...

Ze rookt niet, maar ze is wel terug in het straatbeeld. De pijp. De marketeers pikken het fenomeen weer op. Dat is doorgaans een teken aan de wand. Als marketeers iets opmerken, doen ze dat  pas als het net verdwenen is. Aanmoediging Hoewel we dagelijks nog een inspanning leveren om de pijp in het straatbeeld te houden, moeten we eerlijk toegeven dat we daarin zelden aangemoedigd worden. Dat hoeft natuurlijk ook niet. Een verloren strijd blijkt het toch niet te zijn, want van de week merkten we op de stoep in de Roeselaarse winkelstraat alvast een reclame-paneel op waarop een man met een pijp figureert. Pure retro Op het eerste gezicht geruststellend, maar nader beschouwd is het dat helemaal niet. Want de prent is in retrostijl opgemaakt...én er wordt niet gerookt. Uit de krampachtige houding van de hand van de man durven we afleiden dat hij in de verste verte niet weet wat pijproken is en dat hij - zodra de tekening af was - ze dan wel niet aan Maarten gaf, maar ze on...

Het idee is subliem. Want eenvoudig én intrigerend én uitdagend. Het komt uit een Winkels brein, dat van Chantal Pattyn, slagersdochter en nethoofd van Klara. Het gaat om de Bazaar België of beter, zoals van de week in Knack getiteld, de Bazaar van Blondeel. Van Claude Blondeel, de voor de ochtend doorgaans zwaar klinkende Klara-stem die zo begeesterend over zijn bezoek aan een tentoonstelling  of over zijn favoritisme voor deze of gene auteur praat dat je het jezelf vervolgens kwalijk neemt dat je de expositie nog niet hebt bezocht of dat je het laatste boek van de besproken auteur schaamteloos negeerde. Die Blondeel pakt nu uit met zijn Bazaar: zijn honderd favoriete Belgische kunstwerken. Ik hoorde hem van de week over Simenon aan het woord. Ik had zo weer zin om de Maigrets opnieuw te lezen... Niet vrijblijvend Maar... de idee van Chantal Pattyn is niet vrijblijvend. Want voor je het weet ben je voor jezelf een lijst van 100 favoriete kunstenaars/kunstwerken aa...

Soms is het in je hoofd, maar het voorbije half uur is het weer eens boven het hoofd dat de hele wereld voorbijkomt. Je hoort ze, in de ijle vrieslucht, maar meer dan wat flikkerlichtjes valt er niet te bespeuren in dat inktzwarte zwerk.   Maar... op de iPhone - o wereldwonderlijk instrument - valt via een app na te gaan wat en wie er precies kilometerhoog boven je hoofd passeert. Daarnet waren dat een vlucht van SriLankan Airlines, een transportvliegtuig van TNT, een EL Al-toestel en er is nu nog eentje van British Airways op komst. Of nee... dat is intussen afgeweken richting Gent. Wel is er nog een EAT-transport toestel op komst.

De vrouw is op reis. Nog een korte wijle. Ze is naar Moskou en Sint-Petersburg, waar het vandaag zonniger én warmer was dan hier bij ons. 'Ons' dat  is hier op dit ogenblik de 2 poezen en ikzelf. En als ik het hier  bekijk, dan heeft het huis ineens veel van een vakantiehuis. Er ligt meer dan anders her en der in de woonkamer. Het ligt ook anders. Onbestemder, tijdelijker ook en vooral: er ligt meer voor het grijpen. Binnen handbereik We hebben er voor gezorgd dat alle boeken, kranten en tijdschriften die we zouden kunnen lezen, binnen handbereik beschikbaar zijn. Net zoals wat pennen en een notitieblokje. En we hebben niet één kopje koffie klaarstaan, maar tenminste twee, want stel dat we ineens een stevig koffieshot van doen  hebben. Zelfs de verrekijker hebben we uit de kast gehaald, al vallen er 's avonds beduidend minder vogels te spotten dan overdag. Armzieligste helft Morgen zit de vakantie erop. De schoonmaaksters komen langs - aan werk zal...

Het overkwam me vanmiddag. Toen ik in de auto stapte om weer naar het werk te rijden. Ineens was daar een wolk van seringengeur. In de verste verte waren geen seringen in bloei. Daarvoor was het te vroeg op het jaar. Een wolkje seringenparfum? Nee, zelfs daarvoor waren in de wijde omgeving geen aanwijzingen. Van waar kwam dan ineens die seringengeur? Inbeelding? Verbeelding? Verlangen naar lente? Kan een geur zomaar komen aanwaaien? Kan je je überhaupt een geur zomaar voor de geest halen? Ik probeerde het, in de wagen. Denkend aan vers gezaagd cederhout, of aan het rijzende deeg van een broodpuddinggebak... Hoe ik mij ook inspande, het lukte niet. Er waren alleen die seringen geweest - heel even - in een wolk die voorbijkwam.

Je weet het op voorhand: je hebt het niet nodig, je mist het zelfs niet en toch... je valt ervoor. Zodra het werd geafficheerd, waarschuwde ik mezelf voor mezelf. Een nieuwe pen-en papierwinkel in het centrum van Roeselare gaat me geld kosten. De winkel is een week open en het is al van dat. Heel veel 'nieuws' was er niet te sprokkelen - behalve veel design en ruimtelijke chique - maar in de etalage lag er toch één pen waarvan ik dacht dat ze nergens beter zou passen dan in mijn hand. Cross "Ze heeft wat van een Mont Blanc", zei de winkelmevrouw. En dat had ze. "Juist", zei ik. "Maar van op een afstand, dan wel. Etalage-afstand. En... een Mont Blanc-pen laat je thuis. Ik mag er niet aan denken dat ik ze ergens zou achterlaten. Bovendien heeft een Mont Blanc het nadeel dat je zo zuinig met haar bent, omwille van haar duur karakter, dat ze zelden uit het doosje komt." "Nee, die Cross-pen hier kan je overal meenemen", zei de dame nog....

"Kijk, als ik hier straks even om de hoek van het hotel loop en er ligt een fiets op straat, dan zet ik 'm overeind. Geleerd van de mijn vader. Als een jongere mij dat ziet doen, roept hij: 'Laat 'm toch liggen, loser'. De wellevendheid is de deugd van de loser geworden..." (Kees van Kooten in een interview in Humo, 12 maart 2013)

Het toestel werd aangeprezen. Omwille van zijn prijs, uiteraard, maar ook omwille van zijn mogelijkheden. Niet duur, makkelijk te bedienen en multifunctioneel. Dat kan tellen, dacht ik en  wat marketeers allang wisten, wist ik ineens ook: ik miste zo'n toestel en ging dus halen. We hebben lades vol dia's, van twintig tot dertig jaar geleden. Over allerlei feestjes, over de kinderen, over het bouwen van het huis, over onze eerste woonst... Met dat toestel kan je die beelden op de pc inladen en op het scherm bekijken... Had ik het maar niet in huis gehaald, denk ik nu over dat eenvoudig, multifunctionele en niet eens zo prijzig toestelletje. Pandoradoos Ineens zie ik nu op zo'n ijzig-zonnige paasmaandag beelden weer die ik al die tijd veilig in afgesloten dialaders had bewaard. En wat is me ineens duidelijk? Dat die beelden uit het verleden uit een wel heel erg ver verleden afkomstig zijn. Alsof dat verleden zich in een intussen ontoegankelijk buitenland bevindt...