De Finale Koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 20

 20. Geen verdachte bewegingen

Anderhalf uur had het geduurd voor een takelaar uit de buurt van Antwerpen het tv-busje kwam oppikken. Al die tijd zat het trio in het café van Mathilde. Het drietal had weinig aanspraak met de wisselende gasten, ze hadden er ook weinig zin in. Hun prospectie in Winkel hadden ze zich anders voorgesteld. Natuurlijk, de tijd dat televisie overal en bij iedereen met open armen werd ontvangen, lag al achter hen. Maar ze verwachtten wel dat het dorp op zijn minst enthousiast zou reageren op hun plannen. Maar dat viel dus tegen. Of iemand had het op hen gemunt of het was een vandalenstreek en was het toevallig hun bestelwagen waarvan iemand de banden had plat gestoken. Mathilde dacht er het hare over. Aan garde Gerrit had ze ook niet al te veel gezegd. Of ze geen verdachte bewegingen had gezien, of ongure types, had hij gevraagd.  “Wat is verdacht, Gerrit? Wat zijn ongure types?” had ze geantwoord.

Met een beetje slechte wil kunt ge iedereen verdacht vinden en aan ongure types is tegenwoordig ook geen gebrek. Onder die donkere kaptruien – hoe noemen ze dat, hoodies? -  ja, onder die hoodies die jonge gasten tegenwoordig zo graag dragen, kan altijd iemand met kwade bedoelingen schuilen.

Nee, ze had niets bijzonders gezien op het dorpsplein, had ze gezegd. En dat ze wel wat anders te doen had dan door het raam te staan staren. En als ze dat allemaal zo in detail willen weten, moeten ze maar camera’s hangen, gelijk dat ze dat in ’t stad doen. We kunnen dan zelf onze series maken, dan moet niemand daar van Parijs of weet ik van waar komen. Dat had Mathilde allemaal gezegd. Merel had met stijgende verbazing en groeiende argwaan geluisterd naar wat Mathilde de veldwachter vertelde.

Het is intussen bijna vijf uur. De takelaar is er bijna, heeft hij laten weten. “Over een klein half uur stopt hier een bus”, zegt Merel, die de dienstregeling van De Lijn heeft opgezocht op haar gsm. “Dan nemen we in Kortrijk de trein. Wie had dat vanmorgen gedacht?”

En dan zwaait ineens de deur van het café open en staat schepen Olivier Vanstraete breed en met een big smile in het deurgat. “Gaan jullie mee? Ik breng u met de auto naar het station. Dat is wel het minste wat we voor jullie kunnen doen na deze ellende…”   

Wordt vervolgd. Maandag: Linde duikt in de archieven