Kantlijnnotities

De pulle. Zo noemden we de kruik indertijd. Bestaat ze nog, die warmwaterkruik? Wordt ze nog gebruikt? We moesten er ineens aan denken toen we gisteren voor het slapen gaan zagen hoe de kat, na een laatavondwandeling, haar pootjes onder haar pels stopte. Dat leek ons zo knus, dat we ons afvroegen waarom de mens zich had ontwikkeld tot een pelsvrij dier. Waterdicht Met de slag herinnerden wij ons het tafereel van een halve eeuw geleden. Toen moeder de kookketel van de kachel nam en voorzichtig de groene, rubberen kruik vulde, het stopsel erop draaide, de kruik ondersteboven hield om na te zien of het stopsel waterdicht sloot en hoe zij de kruik vervolgens onder ons laken verstopte. De geur van warm rubber, het voorzichtig tasten met de voeten over de kruik, tellen hoelang we het uithielden met onze voeten op het veel te warme zachte rubber... 's Ochtends duwden we de 'pulle' van ons weg: ze voelde hinderlijk koud aan, het water klotste koel, we hielden ze op een afstan

Het is koud en dat heeft veel te maken met een afwijking van de polaire vortex. Dat weten we intussen, het is veelvuldig meegedeeld. En we zijn meteen gewaarschuwd: het weer vertoont de komende dagen een afwijkend gedrag. Hoezo? Dat het vriest in februari? Nee toch. Dat het vriest dat het kraakt in putje winter? Nee toch. Dat we overdag onder de nul blijven? Alleen uitzonderlijk Het lijkt alsof we alleen nog maar kunnen leven in wat we al heel vlug een ' historische tijd' noemen. Alsof onze tijd - en alleen de onze - uitzonderlijk is. Een leven dat we niet in de marketingtermen van een pretpark kunnen beschrijven, lijkt dodelijk saai en het spreken niet waard. Kortom, de koude die ze vanuit het noodoosten op ons afsturen zal uitzonderlijk zijn of zal niet zijn. Vintage avant la lettre Het was ooit anders, herinneren wij ons ineens toen we twee dagen geleden een verjaardagskaart schreven naar onze dochter. Ze is 32 en het was koud, bitterkoud zelfs, toen ze zich voor

Nee, ze moet er niet aan denken, zegt ze. Dat die flierefluiters straks iets in de pap te brokkelen hebben. Nee, ik heb ze liever in mijn bekkie. Met pek en veren. " Onze kat over de merels naar aanleiding van het nieuws over een partij voor de dieren die straks om onze stem komt leuren. Ik had met die merels te doen. Ze overleefden nog maar net een kwalijk virus, zijn volop aan het nestdenken en worden nu alweer dagelijks belaagd door zo'n verwend nest als een poes. En allebei hun belangen worden straks door een en dezelfde partij behartigd. Kun je je voorstellen hoe het er binnen die dierenfractie aan toe zal gaan. Want het ligt voor de hand dat die merels en ander gevogelte compromisloos gaan voor katvrije open ruimtes. . Vlakbij in de wei lieten de koeien intussen weten dat ze het statuut van hun collega's in Indië willen en dat het gebruik van prikkeldraad een misdaad is tegen het dierendom . Bovendien bepleiten zij een open jacht op vliegen - dat hinderlijk,

Zeg het met bloemen, zeggen ze. We stappen voorbij de etalage van een bloemenzaak. - Maar wat zeggen bloemen dan, vraag ik haar. - Luister je dan nooit? zegt zij. - Naar bloemen? reageer je verbaasd.  De toon is niet echt vriendelijk en je beseft meteen dat het gesprek daardoor een lichtelijk wrange kant op gaat, die van een zinloze discussie. En je weet: daar komen we vanavond – uitgerekend vanavond – niet meer uit. RUIKER En dus? Dus rep je je de ochtend erna naar de bloemenzaak. De ruiker staat klaar. En ineens is jou alles duidelijk en helder, zo helder als het op een ijzige februariochtend kan zijn. Natuurlijk, dat is het,  denk je en je verwijt jezelf dat je het niet eerder door had.  Zo steekt het in elkaar: wie het met bloemen zegt, hoeft zelf niet te spreken. De toon zit altijd goed en de woorden zijn nooit verkeerd gekozen. Want beter dan wie ook zeggen bloemen precies wat anderen willen horen. GELE TULPEN  - Geel, zegt ze. Ze articuleert nadrukkel

Blind van liefde lees ik... Mijn handen lopen op Fingerspitzen en lezen aarzelend en tastend van liefde blind de tedere braille van je lentelijf tot ze lustdronken wankelen en  zich van lieverlee verstrengelen en  vleien langs de donkerdonzige lijnen Ik wentel me in het warme bad  van je woorden en weet: er is geen zonder jou: je woont in de geheime kamers  van al mijn nachten en wandelt door mijn dagen over ongekende paden Ik laaf me aan je lach en spiegel me in je ogenblik en zie: er is geen ik meer zonder jij