Kantlijnnotities

  Er was alleen het geruis van herfstbladeren, gisterenochtend. Eerst nog in het licht van een wazige volle maan, maar toen de dag aanbrak, hielden ze niet op met ritselen. Het wordt, dacht ik, een dag van stilte, niets zal het flirterig ballet van de herfstbladeren overstemmen en w e zullen kunnen luisteren naar het gefluister van zij die ons verlieten. Banbliksems Maar toen begon het. Het kwam van overal aangewaaid en het werd almaar luider en harder.   Over koopzondagen. Over funshoppen dat mensenmassa’s mobiliseerde. Hoe durven ze, werd geroepen vanop de kansels van de nieuwe kerk. En we riepen mee. De nieuwe pastoors, aangevoerd door kardinaal Mgr. J. Van Tweet , antwoordden met een mortiervuur aan banbliksems. En toen gingen ook nog eens de Breydel en De Coninck van ons politiek bestel giftig in het verweer. Zo'n dag dus En dat allemaal op een dag dat ik eigenlijk had willen luisteren naar de stemmen uit de nevels van ons leven. Op een dag dat op honderden kamers mense

 Het is opnieuw uitgegeven, precies honderd jaar nadat het voor het eerst werd gepubliceerd. Of er nog een groot publiek voor zal zijn, betwijfel ik. Maar de aankondiging voerde me meer dan een halve eeuw terug. Naar het huis van mijn oudste neven. Het boek stond bij hen in een vitrinekast in hun woonkamer. Achter het groen gekleurde vitrineglas stond een kleine rij boeken. Maar vooral De Witte van Ernest Claes vond ik bijzonder. Kwam  het door de populaire tv-reeks van De Heren van Zichem die we in die jaren - de jaren zestig was dat - of kwam het door de merkwaardige cover - de kaft noemden we dat toen - van het boek? Ik weet het niet meer. In elk geval leek het alsof er een magneet in dat boek stak. Waardeloos De kans dat we zelf het boek in huis zouden halen om het in een kast te plaatsen, was klein. Niet dat mijn ouders hun neus ophaalden voor het lezen van boeken, verre van. Maar boeken haalden we in de bibliotheek, niet uit een boekenwinkel. Er was een uitzondering: de boeken va

I ntussen liet schepen Dessein weten dat het gemeentebestuur een aparte plaats reserveert voor onze oud-strijders. Ze verdwijnen dus niet voorgoed. We zijn het gemeentebestuur daarvoor dankbaar. H et graf van mijn grootvader wordt binnen afzienbare tijd ontruimd. Dat laat het gemeentebestuur weten. Het volgt de Vlaamse regelgeving over begraafplaatsen. We kunnen een verlenging van de concessie aanvragen. Maar voorlopig strekt de eeuwige rust die we onze grootvader in 1970 gunden niet verder dan een halve eeuw. Wrang gevoel Nu we hier aan de grafsteen staan, voelt de aangekondigde ontruiming wrang. Want over amper tien dagen nadat we misschien voor de laatste keer hier aan het graf van onze grootvader stonde n, zullen de mensen die hem laten ontgraven, hem huldigen aan dat andere monument. Mijn grootvader was namelijk een strijder in de Eerste Wereldoorlog. Bijna vier jaar stond hij in de modder van de loopgraven in de buurt van Diksmuide. En daarna, na die oorlog, was hij dus voo

In mijn mailbox vond ik vanochtend een post met een link naar een bericht op een Australische nieuwssite. Het bericht ging over ons land. Een verdeeld land dat onderuit gaat in zijn strijd tegen het coronavirus, las ik. Hoewel Vlamingen en Walen met het virus een gemeenschappelijke vijand hebben, slagen ze niet in een gezamenlijke aanpak, las ik. Met rampzalig gevolg. Te sensationeel? De Australische journalist schreef wat wij dachten maar toch, het komt hard aan. Het gaat over ons en het is zoals het thuis ging: wij mochten van onszelf zeuren over onze ouders en ze ouderwets of koppig of simpelweg dom vinden, een buitenstaander die het zou overwegen om nog maar één van die verwijten uit te spreken, plakten we met één vuistslag plat tegen de muur. Een beetje te sensationeel geschreven, vind je niet, vroeg mijn zoon. Hij had mij de link gemaild. Hij woont en werkt in Sydney, Australië. Niet in de schoenen van nationalisten Misschien is het helemaal niet sensationeel, antwoor