De Finale Koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 8

 8. De vooruitgang

Het is een ochtend als alle andere. Maar niet voor Linde en straks ook niet voor Winkel. Het oosten kleurt opzienbarend oranjerood en Linde denkt aan haar grootmoeder, die haar ooit vertelde hoe de hemel ’s ochtends op de dag dat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, nooit eerder zo bloederig rood zag als toen. Later werd het Linde duidelijk dat mensen niets liever deden dan de toekomst van het verleden te voorspellen en dat ze waarschijnlijk daarom het verleden terug wilden. Omdat de toekomst dan voorspelbaar is. Onzin, denkt Linde, terwijl ze al voor de derde keer vanochtend naar de brievenbus stapt. Nog altijd geen krant. Jaren geleden viel de krant al om halfzes in de bus. Daar zorgde Maatje voor, zo noemden ze de krantenbezorger. Maatje was een man met een handicap, hij was een arm kwijt, maar dat hinderde hem niet om tegen zevenen ’s ochtends in het dorp – en let wel, het deerde hem niet of het nu sneeuwde of hagelde, stormde of slagwater goot - alle gazetten te bezorgen. Droog en kreukvrij.

En nu zoeven de postbodes in sportpakjes en op batterijen over de trottoirs en wegels en mogen de dorpelingen het postbedrijf al loven en prijzen als Het Ochtendblad nog net geen middagblad is. Niet mopperen, de wereld gaat vooruit en wij moeten mee, zeggen ze dan, maar weten wij veel aan welke kant ze aan het kijken zijn. Aan de juiste kant van de geschiedenis, beweren de slimsten.

Tien voor halfnegen was het, toen Linde de kleine Renault tegen de rijrichting halvelings op de stoep, halvelings op het fietspad bij de brievenbus zag stoppen.

Een halve minuut later zag ze wat ze niet voor mogelijk hield: er stond geen zin, geen woord, geen letter over Winkel in haar krant. Niets. Niet op het eerste blad, niet op het laatste en zelfs niet op het voorlaatste blad. Niets. Nergens.        

Morgen: Het hek is van de dam