Kantlijnnotities

Het is natuurlijk maar een peiling, maar toch, stel dat het verkiezingen waren, hoe zit dat dan met mogelijke coalities? Lieven Verstraete in Terzake, vrijdagavond. Hoezo, is het maar een peiling? Wie de uitslag van de peiling had gemist en net daarachter in 'het nieuws' viel, vrijdagavond, had zich op verkiezingszondag kunnen wanen. Coalities werden gesmeed, regeringen ineengeknutseld - de Vlaamse regering kon op amper 10 dagen tijd zo worden gevormd, luidde het - en wat anders inderdaad maar peilingen zijn, werd nu voor evangelie meegedeeld én als dusdanig ook geloofd. Behalve door de verliezers. Maar straks ontkennen die toch ook de verkiezingsuitslag. Voor de show Moeten, mogen wij straks nog gaan stemmen? Of doen we dat alleen nog maar voor de show? Letterlijk in dit geval, de tv-show. Averechts radertje Er is ineens zo'n averechts draaiend radertje in ons hoofd op gang geschoten, door die peiling en door de hele heisa over wat nog altijd maar een 'denk

Of het is de index of het zijn de werklozen. Of beide. Maar gegarandeerd komen ze ter sprake bij verkiezingsdebatten. Over die index wordt intussen kwistig in sprongen gedacht."Schaf die automatisch indexering af!" luidt het dan. "En als dat niet verteerbaar is, sla die indexering eens een keertje over..." Springen of verzuipen De aanpassing van de lonen aan de stijgende levensduurte - eigenlijk dus niet bedoeld als loonsverhoging maar als koopkrachtverzekering - garandeert voor een deel dat de consumptie op peil blijft en dat mensen in staat blijven om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Maar zo'n indexaanpassing maakt dat werknemers ook weer meer kosten voor hun werkgevers, wat dan weer de producten duurder maakt die ze maken waardoor enz. Op het eerste gezicht, een vicieuze cirkel en soms ook bij nader inzien. Als alleen ons land zo'n automatische indexaanpassingen doorvoert, dan maken wij onze arbeid veel duurder dan die in het buitenland, w

Het is niet dat de herdenking van 100 jaar Eerste Wereldoorlog er helemaal onverwacht aankomt. Maar wie de site van de Dodengang bezoekt in Diksmuide, zou kunnen veronderstellen dat Defensie - want de site wordt door Defensie beheerd - toch enigszins verrast was dat we nu al in 2014 zijn. Mensen wachten zo te zien de oktoberdagen niet af om nu IJzerwaarts te trekken en de Dodengang te bezoeken. Vorige zaterdag trokken wij er ook heen en er was aardig wat volk. Container De site raak je evenwel niet binnen via het10 jaar geleden nieuw gebouwde bezoekerscentrum. De inrichting ervan wordt aangepakt. Het wordt een interactief bezoekerscentrum met diverse tijdelijke thematentoonstellingen naar aanleiding van 100 jaar Eerste Wereldoorlog. De werken voor de herinrichting zijn in maart gestart, in mei zou het centrum weer toegankelijk moeten zijn. De tijdelijke ontvangst via een container is een noodoplossing. De folder die we bij het bezoek meekrijgen, is geen noodfolder, maar is er een

Helemaal, tot in de puntjes afgewerkt, is het nog niet, maar het is alvast meer dan bezoek waard. Het nieuwe museum in de IJzertoren, of zoals musea tegenwoordig genoemd worden naar de stroom waaraan ze liggen, het Museum aan de IJzer. We schrijven met opzet 'bezoek' en niet 'bezoekje', omdat het museum het verdient dat bezoekers er wel wat tijd voor vrijmaken. Het was onze WO I-specialist van de redactie Tom Vandenabeele die voor de redactie een 'oorlogszaterdag' had uitgestippeld in zijn Westhoek. De toertocht begon bij de IJzertoren. Wennen Het is wennen om niet meteen weer vlaggezwaaiers te zien opdraven op een podium tegen de IJzertoren, om er op de weiden daarrond geen zwartgele leeuwekolonie aan te treffen en om alleen een verwaaide obus te horen ontploffen in een klankkast in plaats van een voorzitter op een ver spreekgestoelte zwaar te zien gesticuleren en te horen brullen 'als een leeuw in een kooi'. Voor de ontvoogd ing van een volk, dat

In Mexico is op Witte Donderdag 17 april Gabriel Garcia Marquez overleden. Zijn eerste deel van zijn autobiografie kreeg dit leidmotiv mee: "Het leven is niet het leven dat je hebt geleefd, maar het leven dat je je herinnert en hoe je het je herinnert om het te vertellen". In een van zijn interviews (Liefde en ouderdom, een gesprek met Marlise Simons, The New York Times Book Review, 7 april 1985) vertelt hij over hoe hij over de dood denkt... "...Als je vader doodgaat, komt je eigen dood dichterbij. Er ontstaat een bepaalde haast. Die haast wordt niet alleen maar veroorzaakt door de dood van je vader; je krijgt sowieso haast als je ouder wordt. Naarmate er meer tijd verstrijkt, moet je sneller werken. En je moet je vooral voorbereiden op een zinvolle ouderdom." MS: Hoe ziet u dat voor zich? GGM: "Ik ben al tevreden als ik kan blijven schrijven. Ik kan me tot mijn honderdste nuttig maken door te schrijven. Mijn onderwerp is het leven, dus mijn onderwerp b

Het is ons op een week tijd twee keer overkomen. Voor de krant op gesprek bij mensen gaan en door de vrouw des huizes taart geserveerd krijgen. Allicht niet toevallig: we waren telkens te gast bij mensen die we 60-plussers zullen noemen. Het is niet dat we om taart hengelen - taart is wat ons betreft op doktersvoorschrift een verboden vrucht - , maar bij een gesprek waar taart op tafel komt, weten we dat van ons niet verlangd wordt dat we ons haasten. Het is één van de zoetste en smakelijkste signalen van onthaasting. Wie taart serveert, viert een vorm van tijdeloosheid. En dat smaakt doorgaans nog beter dan de taart zelf.

"Is de Nederlandse man het jagen verleerd?", vraagt de Volkskrant-journaliste aan Meral Polat, een Koerdisch-Nederlandse actrice. En de actrice zegt: "Turkse mannen nemen de leiding en laten je weten dat ze je leuk vinden. Marokkaanse mannen trouwens ook, en Italiaanse en Spaanse." En dan komt het zinnetje dat bij ons bleef haperen... "Ja, zelfs de Belgen zijn gepassioneerder." Dat zei de 32-jarige Meral Polat vorig weekend in Volkskrant Magazine. "Ja, zefls de Belgen zijn gepassioneerder." Passie Leuk om lezen, dachten wij eerst. Ineens voelen we ons volbloed Belg en dus aangesproken. Zie je wel, horen we onszelf denken, we hebben meer passie in ons dan de Nederlanders. Altijd al gedacht. We hebben niet alleen meer passie, we stralen dat ook nog eens uit. Het 'serpentiele' zelfs Mooi dus, van die Meral Polat. Alleen... struikelen we dan ineens over het woordje 'zelfs'. Staat dat er net niet te veel, bedenken we dan. Dat

"Over de Eerste Wereldoorlog weten we weinig. Het is een oorlog waarover wij nog maar weinig hebben gehoord, in Duitsland," vertelt een zaakvoerder van een Duits autocarbedrijf. "Hier heerst een herdenkingscultuur voor de gesneuvelde soldaten. Duitsers hebben het lastiger met het herdenken van hun gesneuvelden: zij waren soldaten van een fout regime. Dat ligt veel moeilijker." De voorbije dagen hield de vereniging van Duitse autocaruitbaters in Brugge een congres over de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Het gezelschap trok vanuit Brugge naar Ieper, waar historicus prof. dr. Michael Wolffsohn een opmerkelijk referaat hield Volgens de historicus heeft die Eerste Wereldoorlog verregaande gevolgen, die niet alleen strekken tot de Tweede Wereldoorlog, maar ook naar de Koude Oorlog en zelfs naar de huidige Krimcrisis tussen Rusland en Oekraïne en bij uitbreiding het Westen. Het valt nog te bezien hoeveel Duitsers naar Vlaanderen komen, naar de herdenking van de