Kantlijnnotities

N ooit voorheen ben ik zo vroeg op het jaar al de mist in gegaan als gisteren, toen de dag op zijn eind liep en ik op mijn sloffen. Ik ging naar buiten om nog eens te ventileren. Veel tijd   had ik niet, het was al over elven, ik zou, met het land, binnen het uur weer achter slot gaan.   Ik verbaasde me over wat ik zag. De Gullegemsestraat strekte zich zo ver uit als mijn blik kon reiken en de windmolens aan de andere kant van het dorp vond ik nergens meer terug, hoe ver ik ook mijn blik liet priemen. Andere avonden knipogen rode lichten aan die molens, maar gisterenavond leken ze mij mateloos ver.   Ook de Lindemolen in de Tuileboomstraat, op het op een na hoogste punt van ons dorp, zag ik niet. Dat stelde mij gerust, want die was van zijn teerlingen gewaaid in 1971 toen een windhoos begin juni over het dorp raasde. Bij hoog en bij laag werd in die dagen gezworen dat de molen zou worden heropgebouwd, de stukken werden in afwachting in een loods bewaard, maar het Lindeke bleef mo

  W are het niet dat ze vorige week ook op zaterdag zijn langs geweest, we schreven hier dat het een halve eeuw geleden was dat er op zaterdag huisvuil werd opgehaald. Toen de zaterdag nog een halve werkdag was, slagerij De Kruisstraat het vlees aan huis bezorgde met gratis één schelletje salami – waaraan we een verslaving overhielden, aan die salami – en er thuis frieten werden gebakken – toen, op zo’n zaterdag, kwamen de gemeentewerkmannen het huisvuil ophalen. Dat was een heel spektakel. Dat gebeurde met een vrachtwagen waar een loopband aan vast hing. De zware metalen huisvuilemmer – wie ze wist te behouden, heeft er nog profijt van, onverslijtbaar waren ze, die emmers – kiepten de mannen van de gemeente beneden in de vergaarbak van die transportband en dan zag je alles wat je eigenlijk niet meer wou zien, nog eens langzaam boven je hoofd passeren. Je had nog altijd een kleine kans om je te bedenken en het gegeerde goed dat een ander voor vuilnis hield, van de transportband te

  S int-Eloois-Winkel. Het is een mond vol voor een dorp dat een zakdoek groot is. Nee, stop!   Zo kan het niet. Komt negatiever over dan we bedoelen. Foute start. We beginnen opnieuw. Sint-Eloois-Winkel, een heerlijke naam. Voor een dorp toch.   Schrijf ‘m eens voluit met een pen, het liefst nog met een kroontjespen, en je proeft al wat van de sensatie die kalligrafen ervaren als   Sint-Eloois-Winkel mogen pennen.   Drie hoofdletters, dat alleen al is bijzonder, en het zijn niet de minste, het zijn er met karakter en ze geven je de kans om de pen sierlijk over het papier te laten glijden. Zeker die S en die E. Maar ook de W heeft zo zijn apart trekje, ik probeer er altijd een profijtig kontje van te maken. Ik kan me trouwens niet meer herinneren wanneer ik de eerste keer de naam van mijn dorp voluit pende. Misschien in het tweede leerjaar? Heeft het dorp meer bijzonders in zich dan alleen zijn naam? Voor de enen wel, voor anderen niet. Soms zitten we bij die enen, maar het g