Kantlijnnotities

Het heeft niet veel gescheeld. Het zag er zelfs naar uit dat het Dat vandaag tot morgen liep. Zo lang duurde vandaag . Op zich niet vreemd, de kalender wist het op voorhand, het was de langste dag van het jaar. Maar het was wel de eerste keer dat er bijna geen einde aan kwam, toch niet vandaag. Zo lang als vandaag duurde de langste dag nooit eerder. Vermoeden wij. Waaraan dat ligt, zal onderwerp van onderzoek zijn, denken wij. Of we dat ook op rekening van de klimaatverandering kunnen plaatsen? Misschien wel. De tijden veranderen, dat weten we intussen, zo oud zijn we al, maar dat nu ook de tijd zelf op de loop is, dat zou wel eens een totaal nieuw gegeven kunnen zijn. ging gebeuren. Het was behoorlijk spannend dus. Je mag er niet aan denken wat de gevolgen hadden kunnen zijn als morgen te laat kwam omdat vandaag buiten alle proporties was blijven duren. Want dan zou gisteren op dit ogenblik voor een deel vandaag zijn geweest en waren wij door het verleden ingehaald. En daarop,

Wakker worden en vaststellen : 'Tiens, we leven! En tegelijk beseffen dat die gedachte - 'Tiens, we leven!' - je alleen te binnen schiet omdat ook de mogelijkheid bestaat dat we niets meer vaststellen en voorgoed gedachteloos zwijgen. En dat de kans dat we op een ochtend niets meer vast te stellen hebben, elke dag groter wordt. Hoe meer we gewend raken aan het leven, hoe dichter de dood ons dus benadert. Is het niet-gewend raken aan het leven dan de ultieme remedie tegen de dood? De verbazing over het ontwaken en vervolgens de verwondering  'Tiens, we leven!' erover uitspreken en dat, tot de slaap ons weer inpalmt, blijven herhalen, als een mantra, lijkt mij, tot het tegendeel is bewezen, de beste manier om bij het leven te blijven.

Ze ligt hier voor me, de vensterenveloppe van de Federale Overheidsdienst Financiën . Uitgerekend op Vaderdag. Zijn naam erop en het adres waar hij intussen al meer dan een jaar niet meer woont. Er lagen er omstreeks deze tijd jarenlang talloze van die enveloppes bij hem, bij ons, thuis op tafel. Van mensen, die net als ik, er weing of geen kennis van hadden wat waar precies moest worden ingevuld. Voor en na de komma Hij kon dat natuurlijk wel en hij had er ook altijd zin in. In gecijfer, zelfs tot ver na de komma. Wij strandden doorgaans al ruim voor we nog maar een komma konden vermoeden. Dat aangifteformulier, dat van hem en moeder, dat van kennissen en vrienden, dat van familie, dat was haast een leven lang zijn zorg. Terwijl wij seizoensgebonden leefden, leefde hij op het ritme van de aanslagjaren. Met terugwerkende kracht , haast. Ook dus nu weer, met dat aangifteformulier dat een jaar na zijn overlijden arriveert. Koud zweet En nu, o p Vaderda g, ligt die mosterdgele