Korte kroniek. De verloren tijd
“Naar Brussel, zeg je. Om wat te doen?” vroeg de vrouw. Ze zat met haar man aan de ontbijttafel en las losjes de krant. “Verloren tijd gaan zoeken,” zei de man. De vrouw legde haar krant neer en keek de man pal in het gezicht. “Om de verloren tijd… welke verloren tijd?” Ze schudde haar hoofd. “Ik begrijp het niet goed, heb ik iets gemist?” vroeg ze. “Je leest de krant, toch? Hoe dikwijls lees je er niet dat een of andere minister talmt en tijd verliest? Of het is Europa dat tijd verloren laat gaan of het zijn de ambtenaren. Er gaat in Brussel heel veel tijd verloren. En dan hebben we het nog niet eens over wat er onderweg aan tijd blijft plakken. Er moet intussen toch een zee aan verloren tijd te vinden zijn, bij manier van spreken. Als dat zo is en ik weet die tijd die wordt kwijtgespeeld, te vinden, dan kom ik nooit meer tijd te kort. Daarom, om die verloren tijd te vergaren, ga ik naar Brussel”, zei de man, terwijl hij nog een boterham smeerde. “Ach, dat is toch onzi