Kantlijnnotities

Het valt elke keer wat tegen , de grootte van dat brede raam voor de schrijftafel van Stijn Streuvels in zijn Lijsternest in Ingooigem. Het is een kamerbreed venster, dat wel, maar de schrijfkamer van de auteur is eerder smal. Vandaag hebben de meeste huizen grotere - hoger en breder - raampartijen dan dit altijd aangehaalde Lijsternest-venster. En toch, zodra je de kamer binnengaat, gebeurt er iets. Dat raam vangt meteen je blik en laat 'm niet meer los. Het zuigt je naar binnen en je kan haast niet anders dan naar buiten te kijken. Het komt niet zo vaak voor dat je ergens naar binnen wil om van daaruit naar buiten te kijken.   Wat je door Streuvels' venster ziet, heeft veel van een openbaring, een epifanie van land en licht, die je verstomt en haast verdooft. De boekenrekken aan weerszijden van de kamer verdwijnen, het gemompel van de andere bezoekers sterft weg, er zijn alleen nog dat onmetelijk glooiend land, de traagzaam schuivende wolken van lood en stoom en will

Mijn vrouw is geradicaliseerd. Ze sympathiseert met een splinterbeweging en gaat onbezonnen te werk. Dat las ik van de week in De Morgen. Ze houdt ervan jongeren te pesten. Dat stond er ook nog eens bij vermeld. Ik schrok. Ik las het stuk nog eens over. Nee, er stond niet, nog niet, dat ze bij een terreurbeweging hoorde. Maar al het overige, dat van die radicalisering, van die splinterbeweging, van die onbezonnenheid en dat pesten, dat stond er wel. Niet zwart op wit, maar zwart op blauw. Laat ik u maar meteen geruststellen: mijn vrouw is niet geradicaliseerd en ze houdt niet van pesten. En onbezonnnen? Vergeet dat maar. Voor ze een beslissing neemt, laat ze haar hoofd dagen- en nachtenlang malen. Ze is treinbegeleidster en dat ze eind van de week van plan is om te staken, daaraan zijn - in haar hoofd -  woelige nachten voorafgegaan. En geradicaliseerd? Mijn vrouw viert over alles en iedereen de nuance. Er is weinig zwart en wit in het hoofd van mijn vrouw, er is vooral veel kleur