Kantlijnnotities

 21. In een dodenkamer Ergens moet zich hier een grote bruine enveloppe bevinden met alle pamfletjes, open brieven, artikels en reportages over de heisa rond de paardenkoers begin de jaren negentig. Linde staat bij haar grootvader in de voutekamer die tot het plafond is volgestouwd met kartonnen dozen. Verbouwing 1968, Schoolcomité 1964-1970; Belastingen tot 1985, Verkiezingen Kamer, Verkiezingen Winkel… , leest Linde op de dozen. Op de meeste kartons staat niets vermeld. Maar ook daar talloze krantenknipsels, folders, plannen, brochures... En tussen de dozen steken grote bruine enveloppes uit, in twee ervan vindt Linde een collectie van ’t Winkels Baretje , een gestencild tijdschrift waarmee het dorp de dienstplichtigen op de hoogte hield van het lokale nieuws. Flinterdunne uitgaven zijn het, er viel toen weinig nieuws te rapen of veel van wat er in het dorp gebeurde haalde het Baretje niet. Wat moet je met een ingepakt verleden? vraagt Linde zich met een zucht af. Waarvoor of voor

 20. Geen verdachte bewegingen Anderhalf uur had het geduurd voor een takelaar uit de buurt van Antwerpen het tv-busje kwam oppikken. Al die tijd zat het trio in het café van Mathilde. Het drietal had weinig aanspraak met de wisselende gasten, ze hadden er ook weinig zin in. Hun prospectie in Winkel hadden ze zich anders voorgesteld. Natuurlijk, de tijd dat televisie overal en bij iedereen met open armen werd ontvangen, lag al achter hen. Maar ze verwachtten wel dat het dorp op zijn minst enthousiast zou reageren op hun plannen. Maar dat viel dus tegen. Of iemand had het op hen gemunt of het was een vandalenstreek en was het toevallig hun bestelwagen waarvan iemand de banden had plat gestoken. Mathilde dacht er het hare over. Aan garde Gerrit had ze ook niet al te veel gezegd. Of ze geen verdachte bewegingen had gezien, of ongure types, had hij gevraagd.   “Wat is verdacht, Gerrit? Wat zijn ongure types?” had ze geantwoord. Met een beetje slechte wil kunt ge iedereen verdacht vinde

 19. Een vandalenstreek De verkenningswandeling van de tv-makers en de lokale reporter Linde zit er bijna op. Het oorspronkelijke parcours van de ‘oude koers’ hebben ze verlaten, ze zijn op weg naar het centrum, als regisseur Merel zich plots nog iets herinnert over de Franse diva die ooit aankondigde om tegen de Winkelse paardenkoers te komen betogen. “Als we nog eens langskomen, moeten we zeker nog eens kijken naar de Japanse kerselaren in de straat van café ’t Crucifix,” zegt ze. “In de Kortrijksestraat? Waarom?” vraagt Linde. “Ze heeft toen, dat beweert ze toch, haar initialen in een van de stammen gekerfd. BB was here. Zoiets”, vertelt Merel. “Na dertig jaar zal dat nog moeilijk terug te vinden zijn.” “Ik ga dat straks nog eens uitzoeken,” zegt Linde, “ik hou je op de hoogte. ’t Zou een leuk nieuwtje zijn voor de krant. Die foto’s van Bardot, die krijgen wij als primeur zodra we ’t mogen geven, toch?” vraagt Linde. “We houden ons aan ons woord,” zegt Merel. Van puur