Posts

Posts uit april, 2015 tonen

GENOTEN. Tuin in de lente...

Afbeelding

ONTGOOCHELD. Michiel Hendryckx' kijk op Het Lijsternest en Streuvels. Ga toch nog maar eens langs...

Afbeelding
Moeten de Vlaamse regering en de provincie Vlaams Brabant straks alles in het werk stellen om de authentieke keuken van Jeroen Meus aan te kopen om ze als museum in te richten? Meus verkocht honderdduizenden boeken waarin - zo niet gelezen dan toch - nog altijd gebladerd wordt. Driftig Het is niet dat er een minister zal zijn die al met die gedachte heeft gespeeld - hopen wij - maar de vraag werd hier aan de ontbijttafel door de Vrouw gesteld toen wij onze ergernis al te driftig spuiden over wat Michiel Hendryckx vandaag in zijn rubriek 'Altijd ergens'  in DS Weekblad over Het Lijsternest van Streuvels schreef. "Het zijn slechts cijfers", schrijft hij. "Tussen 2011 en 2012 werd Het Lijsternest voor 2,5 miljoen euro gerestaureerd? Tijdens dezelfde periode werd in de Gentse stadsbibliotheek De Vlaschaard veertien keer uitgeleerd." Maar cijfers Hij heeft gelijk, het zijn maar cijfers. Waarom hij ze aanhaalt - als ze dan toch niets meer zeggen dat wat ci

GEZIEN. Elvis blijft altijd bestaan. Probeer maar eens voor jezelf 15 fragmenten te kiezen...

Afbeelding
Oef! Geen herhaling, wel een nieuwe reeks. Eind april weten we het nooit voor de volle honderd procent of de aankondiging van een nieuwe reeks vertrouwde tv-programma's over echt 'verse' afleveringen gaat of om een 'gerecycleerde' versies. 'Elvis blijft altijd bestaan' met Wim Helsen was dus een 'verse', vrijdagavond. Het was ook meteen weer - om heel veel redenen - een sterke aflevering. Wellicht lag het aan een aantal herkenbare fragmenten en aan de commentaar erover van Wim Helsen, waaruit bleek dat hij heel veel over de aangehaalde fragmenten afwist, dat we ons achteraf de vraag stelden of wij zelf erin zouden slagen om voor onszelf 15 memorabele beeldfragmenten te kiezen waarover we evenveel zinnige dingen zouden kunnen zeggen als Helsen deed. Beeldconsument De vraag was vlugger geformuleerd dan het antwoord, bleek al snel. Zijn we dan zulke oppervlakkige kijkers? Ontelbare uren hebben wij in de bioscoop, voor tv en op de pc beelden gecon

GEËNERVEERD. Vlaamse politici in Vlaams Parlement: What the f*** are you doing?

Afbeelding
Het zal wel weer totaal onschuldig zijn - want bedoeld als grappig tussendoortje - en wij zullen ons wel weer totaal onterecht ergeren, we zullen alweer totaal overbodig van muggen driftige darren maken zo we ons al niet als intrieste, gefrustreerde zielenpoten gedragen. We hebben alle begrip voor dat mogelijk onbegrip. Ongepast En toch, toch verhinderen die mogelijke verwijten ons niet om het optreden van Jaap Jan Van de Wal en enkele Vlaamse politici maandagavond in Café Corsari ongepast te vinden. Daar zijn drie simpele redenen voor. Drie redenen Een. We willen graag geloven dat het Vlaams Parlement een eerbiedwaardige instelling is, waar debatten worden gevoerd die leiden tot besluiten die onmiskenbaar impact hebben op onze samenleving, op ons dagelijks leven en niet het minst op onze portemonnee. Twee. De mensen die we vanuit onze samenleving hebben aangeduid om tot die besluiten te komen en om ze vervolgens uit te voeren, willen we graag zien als mensen die hun job als p

GETEST. Boekenveiling op het net: gevaarlijk spannend

Afbeelding
We hebben ze. Virtueel in elk geval, nu nog wachten op de postbode of de pakjesdienst. Boeken, waarvan er zeker twee meer dan een eeuw geleden door de meester zelf - Stijn Streuvels - werden gesigneerd. De Oogst, Lenteleven en Langs de Wegen,  ze liggen me alle drie na aan het hart. Maar ik had ze al. In het Verzameld Werk en in aparte uitgaven. Waarom dan toch op die werken bieden? Onweerstaanbare dwang? We zouden het ons makkelijk kunnen maken door te stellen dat het een kwestie van 'onweerstaanbare dwang' was. Maar zo eenvoudig is het niet, hopen we. 'Langs de wegen' vinden we één van de beste, zo niet het op één na beste werk van Streuvels. Het beste vinden wij nog altijd het 'Leven en dood in den ast', omwille van de toch wel bijzondere structuur en stijl van dat boek. Als zo'n werk, waarvan we ons, tot op vandaag, herinneren wanneer, waar en hoe we het voor het eerst lazen, dan heeft dat werk ongetwijfeld iets, voor onszelf, te betekenen. Als we da

MEEGEMAAKT. Annelies Verbeke over haar succesvol Dertig Dagen in De Zondvloed in Roeselare

Afbeelding
Bij sommige auteurs merk je het dat ze er een hekel aan hebben om uit hun werk voor een publiek voor te lezen. Terwijl het een - vergeef ons de woordkeuze - 'uitgelezen' moment is om het boek te promoten, halen ze het stotterend en mompelend onderuit. Van het vakkundig opgebouwd, met precisie uitgebalanceerd en melodieus gecomponeerde hoofstuk blijft dan doorgaans niet meer over dan een verkommerde ruïne waaruit de schrijver struikelend te voorschijn komt. Dertig Dagen wordt klassieker Vanavond was Annelies Verbeke in De Zondvloed in Roeselare te gast. Johan Vandenbroucke sprak er met haar over haar nieuwe boek, Dertig Dagen. Het beste boek dat we dit jaar lazen en een boek dat verdient om als klassieker in lengte van jaren overeind te blijven. Een boek dat verdient om niet alleen gelezen, maar ook om het meer dan eens te herlezen. Een boek voor - mocht die er ooit komen - voor de Canon van de Nederlandstalige literatuur. De beste promotie En dat werd het nog meer toen

HERINNERD. Een passiespel dat ons nu gegarandeerd een gas-boete zou kosten...

Afbeelding
Het is een bericht over Randazzo, een dorpje aan de voet van de Etna, dat ons terugvoert naar de Goede Week van zo'n veertig jaar geleden. In het Siciliaans dorp trekt op Goede Vrijdag al eeuwenlang een processie door de straten. Mannen dragen de zware beelden van een gekruisigde Christus en een treurende Maria - zo'n 2.000 kg naar verluidt - naar boven langs de  steile Via Giuseppe Garibaldi. Kort rokje Ooit speelde er in de kerk in ons dorp een passiespel. Mensen uit het dorp konden erin figureren. Hoewel het passieverhaal zich niet meteen leent tot lachen, was het bij momenten toch moeilijk om ons - zeker als kind - ernstig te houden. Ineens zie je de timmerman van het dorp in een kort rood rokje met daarboven een veel te breed harnas als een Romeins soldaat door de kerk stappen. Niettemin maakt zo'n passieverhaal op kinderen altijd indruk. De vernedering, het leed, de pijn van Christus, het verdriet van zijn moeder, de wazige rol van Maria Magdalena in dat hele verh

VASTGESTELD. En dan wachten ze, zwijgend met zijn duizenden, thuis...

Afbeelding
Er zijn zo van die dagen... dat we iedereen met een mening over mensen met een mening het bos willen insturen. Tot we nog maar eens vaststellen dat er geen bossen zijn in de omgeving en als die er al waren, vallen ze gegarandeerd te klein uit om er enz. Nee, er zijn zo van die dagen waarop we alleen stilte verdragen en het gezang van vogels of  het verre straatgejoel van spelende kinderen of - nee, nu even geen Mattheuspassion - Mendelssohns Adagio van zijn Derde Symfonie, de Schotse... Wachters Er zijn zo van die dagen dat we denken dat we iedereen die we willen zien of horen, hebben gezien en gehoord. Tot we thuis komen en naar schatting zo'n 3.000 mensen ons opwachten. Zwijgend. Zoals zij er ook 's ochtends nog waren, toen je vertrok. Zoals ze er altijd zijn. Zij aan zij staan ze, onverstoord. Stoïcijns. Tot je ze aanraa kt, tot je ze bij de hand neemt... ze hebben een voor een hun verhalen, die ze eindeloos opnieuw willen vertellen.  Sommigen zijn aardig en bevestige