Kantlijnnotities

“Moeder, waar ben je?” riepen wij indertijd wel eens. “Hier,” zei je dan. Hier was je altijd. Voor ons, voor vader, voor de kleinkinderen. Nooit veraf, altijd nabij. Onopvallend. Een beetje zoals een najaarszon: warm maar niet verschroeiend als licht dat nooit verblindt, maar streelzacht kleurt… Je hield je ver van grootspraak,  met nuchter gemak doorprikte je aanstellerij, Je leerde ons dat het goede gedijt in de luwte,  dat schaduwbloemen ook bloeien, misschien minder uitbundig, maar sterker en steviger; Je maakte van je leven, moeder, een milde mozaïek van het kleine, goede gebaar. “Moeder, waar ben je?” vragen wij nu in de herfst van ons leven. Hier, horen wij je zeggen terwijl je wuift   naar de warmrode gloed waarin de gezonken najaarszon ginds aan de einder nazindert. In die gloed van jou, moeder, voelen wij ons gekoesterd, morgen, overmorgen en alle dagen die nog komen Godelieve Vandewalle, zachtjes ingeslapen maandagavond 24 sep

                                          Welkom kleine Georges (Foto Willem Gheysen) Hé, kijk, daar ben je dan, eindelijk! Je was maanden onderweg, je sliep in onze dromen, je paddelde door ons gebabbel en danste op ons gefluit, dagen in en uit. We fluisterden je honderd en een namen en houden er nu een. En kijk, we zien je voor het eerst en zijn van slag want we herkennen je meteen: die ogen van je, ze glanzen als die van je ma, zeiden we en dat grimasje van je pa, zeiden ze, dat gepruil en het lachje – nou ja, ontluikend monkellachje - om al dat gek gekir boven je hoofd, je rimpelvuistjes en die kriegelteentjes van je, we kennen ze van jaren geleden We zien je, alsof morgen al gisteren was, lopen in de tuin achter ballen en vlinders, we zien je springen over struiken en klimmen in bomen, we horen je vallen en opstaan, we proeven je lach en we spelen weer met treinen die driftig ontsporen op het hoogpolig tapijt en we maken ons boos over je veel te vr