Kantlijnnotities

Het was een van die dagen dat de wereld zich had verschanst en verkrampt van angst zijn adem inhield Ze zagen een merel die op de hoogste twijg van een veel te laagstammige appelaar zijn lied zong, hetzelfde als dat van ’s ochtends, een ander kende hij niet. Tussen twee palen, op een draad onder spanning, waren net twee tortels geland, ze raakten niet uitgekoerd over hun adembenemende duikvlucht Zij luisterden maar begrepen ze niet. De seringenstruiken stonden op hun Goede Weeks in paars en wit in bloei en geurden naar de vergane zoete weelde van een ouderwets lustprieel. Langs een landweg van vergankelijkheid was het, waar zij wandelden, ergens tussen gisteren en hier.