Kantlijnnotities

We hebben onze vijver de voorbije dagen uitgediept en vergroot. Daar kwamen graafwerken aan te pas. En op de een of andere manier hoopten wij dat grond iets zou prijsgeven waarvan we het bestaan niet kenden. Meer dan nu het geval is, stopten honkvaste mensen vroeger wat ze niet kwijt wilden, in de grond. Pistool Om maar iets te noemen: het pistool van mijn grootvader. Was het na de Eerste of Tweede Wereldoorlog dat hij zijn pistool, ingevet en in een doek gewikkeld, ergens aan de rand van zijn weide, begraven heeft? We weten het niet en na zijn overlijden - we waren prille tieners - gingen we er elke grote vakantie naar op zoek. Telkens in de volle overtuiging dat we de juiste plek voor zo'n pistoolgraf eindelijk hadden weten te bepalen. Het pistool - als het er ooit zat - zit er nog altijd. We hebben het nog niet gevonden. Rommel En nu onze vijvergraafwerken dus. En alweer niets gevonden. Behalve een verloren weidepaal, een totaal verroest deurslot, een ijzeren staaf en st

Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het

In crematorium Uitzicht brachten Jessie De Caluwe en Hilde Van Laere op de vooravond van 1 november voor het eerst hun voorstelling Schoonheid en Troost. Het lijkt onwezenlijk: een voorstelling in een zaal waar mensen bijna uitsluitend samenkomen om van iemand afscheid te nemen. Maar de voorstelling Schoonheid en Troost past in de traditie van crematorium Uitzicht om in deze tijd van het jaar een herdenkingsbijeenkomst te organiseren voor familie en vrienden die het voorbije jaar in Uitzicht afscheid hebben genomen van een dierbare. Geef ons de tijd om te rouwen. En als je ons die tijd niet gunt, dan nemen we de tijd. Zo ongeveer begint de voorstelling. En dat is goed, dat er tijd genomen wordt om het veelstemmig karakter van verdriet te laten horen. En nee, het werd geen voorstelling die verdrinkt in weemoed en ze leidt ons niet naar een tranendal. Helemaal niet. En toch worden afscheid nemen en sterven niet gebanaliseerd. Twee meisjes van 60 Jessie De Caluwe zocht