Kantlijnnotities

Dat was het, een drager van het goede uur. Die porte-bonheur. Zoals de porte-bagage van een auto de bagagedrager was. Wat was dat elk jaar een gedoe met dat bloempje. Het heeft jaren geduurd voor ik doorhad hoe het zat met dat meilklokje. TUINSLUIPER Ze zullen er maar net op tijd zijn, de porte-bonheurs, hoorde ik indertijd en vroeg me af wat of wie die dragers van het goede uur precies waren. En wat was dat goede uur eigenlijk? Het werd nog mysterieuzer toen we vader in de nacht voor de Dag van de Arbeid met een schaar de tuin zagen insluipen. Wat moest hij op dat laatavondlijke uur in de tuin? Met een schaar? We volgden hem van achter ons slaapkamergordijn. Hij plukte een stuk of wat meiklokjes. Vreemd. Vader plukte nooit bloemen in de tuin. Was dat het goede uur, dat donker uur? JENEVERGLAASJE We vonden de meilklokjes 's ochtends in een jeneverglaasje op de ontbijttafel. Moeder straalde, maar dat deed ze wel vaker 's ochtends. Op de ontbijttafel hoorden ze niet, die m

"Wacht, ik zal 'm eerst eens scalperen." Hij nam een mes, keerde me de rug toe en frutselde het vel van de worst. "Straks gaan zij ons scalperen, als ge begrijpt wat ik bedoel," sprak de man. Hij keerde zich om, zag in mijn blik dat ik niet meteen doorhad waar hij het over had. "Na de verkiezingen, hé, als ge begrijpt wat ik bedoel..." TOCHTGAT Oostende. Stad aan zee. Een twijfelende bui, veel wind - elke keer dat ik naar Oostende moet, lijkt de stad haar best te doen om zich vooral en bijna uitsluitend als tochtgat te profileren - weinig toeristen. De zon houdt het voor bekeken en zal straks schuilen achter de grauwte om in zee te zakken. Net voor sluitingstijd glip ik binnen in de slagerij, op weg, na een interview, naar de auto. BLOED De slager is een geblokte man. Lijkt op en praat als dat beenhouwersicoon uit de politiek , wijlen VDB. "Ge moogt er niet aan denken, Calvo eerste minister. We moeten er allemaal aan..." Beenhouwers

Ik had je anders gezegd dat het niet meer kon, verloren lopen in een Vlaamse centrumstad. Maar het kan dus nog. Het overkwam me gisteren. Ik was ineens de weg kwijt in… het centrum van Gent. Mijn leeftijd indachtig, panikeerde ik. Het zou wel eens een eerste symptoom kunnen zijn van een beginnende dementie. Of misschien woekert de ziekte al langer in mijn hoofd dan ik vermoed.  VERLOREN Hoe dat kwam? Ik had mijn wagen in het Zuid geparkeerd en was te voet – een flinke wandeling is altijd meegenomen, zeker als je achter je eigen schaduw kan aanlopen – naar de afspraakplek voor het interview gestapt. Na het gesprek wist ik precies hoe ik terug bij het Zuid kon geraken. Geen probleem. En toen was er een telefoon van een oud-collega. We raakten in gesprek, ik stapte door, stak straten over, aarzelde bij een boekenwinkel, sloeg een zijstraat in en ging zo door, volledig door het gesprek in beslag genomen. En toen we na een kwartier afsloten, toen… was ik ergens in het centrum van