Kantlijnnotities

Een van de voordelen van een dorp is dat nieuwigheden er pas komen als ze alweer vintage zijn. Met het telefoonkotje, waarvan vandaag in ons land officieel afscheid werd genomen, was dat bij ons niet anders. Het was al een kotje van de eindereeksgeneratie. . Denken we, zeggen we ineens wat langzamer omdat we ons realiseren dat we niet meer weten wanneer het er precies kwam. 'Er' was vlakbij de kerk, toen het centrum van het dorp nog 'de platse' werd genoemd. ACHTERHAALDE MODERNITEIT Een zichtbaar merkteken van achterhaalde moderniteit: dàt was het. Overbodig, want de publieke telefooncel kwam er op een ogenblik dat de meesten thuis al telefoon hadden. Bovendien stond het, vlakbij het portaal van de kerk, op een weinig discrete plaats: er gaan bellen omdat het thuis om wat voor redenen - maar vooral 'foute' - niet kon, was niet meteen aangewezen. Verdacht was het net niet, maar onopgemerkt bleef het niet, als je er stond te bellen. We weten zelfs niet of e

Een mooie, overzichtelijke én op een zonnige avond zelfs bijzonder warme bibliotheek, hebben ze daar in Zonnebeke. Maar het is er wel een waar het werk van Streuvels niet meteen in de publieke zaal beschikbaar is. Dat gaf de schepen van cultuur onmiddellijk toe. Streuvels' werken worden in het archief bewaard. Daarin komt verandering. Het nieuwe boek - het eerste deel van de heruitgave van In Oorlogstijd - komt gegarandeerd op een bijzondere plek in De Letterschuur, de bib van Zonnebeke, zei de schepen. HERUITGAVE De schepen zei dat niet zomaar. Donderdagavond werd in de bibliotheek het eerste deel van de heruitgave van Streuvels' oorlogsdagboek In Oorlogstijd officieel voorgesteld. Samen met het 20ste jaarboek van het Stijn Streuvelsgenootschap. Om maar meteen duidelijk te maken: Streuvels is niet hip. Dat weten we en de kans dat hij het nog wordt, is niet bijster groot. We kunnen daarover gaan jammeren en zeuren, maar veranderen zal dat niet. EIGENZINNIG Maar... Stre

Ronduit dramatisch. Dat lezen we vanochtend in de krant. De populatie van veldleeuweriken, graspiepers, grauwe gorzen, klapeksters en ringmussen is in Vlaanderen met zo'n zeventig tot tachtig procent verminderd sinds 1980. VAARWEL LEEUWERIK Terwijl we dat lezen, klimt een bonte specht op de stam van de tamme kastanje in de tuin. Tien jaar geleden was hier van spechten geen sprake. Ook de groene specht laat zich hier meer dan eens in de week opmerken. Maar... gelijk hebben ze, die van Natuurpunt, jaren geleden konden we hier in het weidegras liggen en hoog boven ons de veldleeuwerik horen tierelieren. KWIKSTAARTJE De hoeve in de buurt is platgegooid, de weiden en de akkers zijn ingenomen door verkavelingen en de veldleeuwerik laat zich nooit meer zien of horen. Hij is verdwenen. Ook het kwikstaartje - 'paardeboevertje' noemden ze dat hier indertijd - zien we nog maar zelden, tenzij op landelijke wegen, aan de 'buitenkant' van het dorp. Opvallend afwezig zijn h

Een vrije dag, een regendag. Dan staart een mens al eens wat langer door het tuinraam en bedenkt hij niet alleen wat anders en beter kan in de tuin, maar wekken mezen die in golfvlucht het gezichtsveld dwarsen, ook wel eens de aandacht. KWEBBELEN Drie van de vier nestkaste n zijn bewoond. Koolmezen. En die zijn intussen uitgebroed. We horen de jongen zachtjes, maar heel druk tjilpen - of hoe noemen we dat 'kwebbelen' anders - zodra de ouders met voer komen aangevlogen. Niet alleen het vrouwtje, ook het mannetje vliegt de hele dag heen en weer. Van de nestkast naar de voedertafel, in de kruin van een boom, in een haag. Altijd maar heen en weer, onophoudelijk. Die jongen zijn veelvraten, hun ouders slaven. Dat voeren van de jongen zal - lezen we - minstens een halve maand in beslag nemen en dan volgt nog het meest gevaarlijke: de jongen buiten de nestkast leren voedsel zoeken. VOLTIJDSE BAAN Het is voor beide ouders een voltijdse baan, zoveel is zeker. Er rest hen geen ove

Reyers Laat is een laatavondtalkshow waarin Kathleen Cools met drie of vier gasten de balans van de dag opmaakt, lezen we bij Canvas. Het is overigens de laatste week van Reyers Laat en na de uitzending van vanavond vinden we dat het ons alvast geen zeer gaat doen dat we het programma verdwijnt. Dat heeft alles te maken met het promopraatje met Johnny Thijs, de gewezen ceo die De Post van weleer succesvol heeft omgeturnd tot het moderne bpost van vandaag. U begrijpt, de nadruk vanavond van de laatavondtalkshow laat vooral bij show. Van balans was nooit echt sprake. Laat, veel te laat... Succesvol? Misschien voor de aandeelhouders, maar de dagelijkse confrontatie met bpost langs onze brievenbus is minder om 'over naar huis te schrijven'. Dan doen we duidelijk best niet meer per brief, zoveel is ons duidelijk. Want nog nooit - en we kennen onze brievenbus inmiddels al ruim een halve eeuw - kwam de postbode zo laat langs bij ons als sinds het een modern bedrijf is. Niet '

Een flard uit de gesprekken van Firmin Tandt, bakker op rust - ook wel 'De Magere Bakker' genoemd-, en dr. Leo Devisch, zeventiger en huisarts voor het leven. Ze ontmoeten elkaar dagelijks, tussen oven en kabinet, op een bank van het gemeentelijke parkje. DE ERFGOEDBOKAAL Firmin: "Mocht ge mij vragen..." Dr. Leo: "Ik vraag u niets, maar ga verder..." Firmin: "Mocht ge mij vragen of het zin heeft om, zoals het vanochtend op de radio werd gezegd, gebouw na gebouw te klasseren..." Dr. Leo: "Ge bedoelt, beschermen, als erfgoed, maar ga verder..." Firmin: "Dat bedoel ik." Dr. Leo: "En de vraag is: of het zin heeft?" Firmin: "Dat is de vraag." Dr. Leo: "De zinsvraag is..." Firmin: "Dan zeg ik u : het heeft geen zin." Dr. Leo: "Ge stelt een vraag om zelf het antwoord te kunnen geven. Maar goed, ga verder..." Firmin: "Weet ge wat het is met dat klasseren... ik bedoe

18 jaar waren we toen, we namen afscheid van 1 WA in Izegem Een meisje van 16 heeft op haar blog haar beklag gemaakt over ons onderwijssysteem. Te weinig efficiënt en al helemaal niet rendabel, zegt ze. Alice Elliot: "Hoewel ik vrijwel continu bezig ben met school, heb ik niet het gevoel dat ik de afgelopen jaren zoveel heb geleerd. Vraag me iets over de aardrijkskundeleerstof van het derde jaar en ik sta met mijn mond vol tanden. In vergelijking met de energie die ik in studeren stop, hou ik er enorm weinig aan over." Matuur Het meisje heeft intussen in Reyers Laat Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits ontmoet en haar bezorgdheid over het falend onderwijssysteem overgemaakt. Stel, dachten wij meteen, dat wij, 39 jaar geleden, toen we de klasdeur van het 1 WA van het Sint-Jozefscollege in Izegem achter ons dichtsloegen, tegenover de minister van Onderwijs stonden. Welk advies hadden wij hem toen gegeven? Eén zaak is meteen duidelijk: zo matuur als dat meis

"Was jouw moeder dan een godin voor je?" vroeg iemand ons nadat we naar aanleiding van Moederdag in de krant ietwat ironisch hadden gewaarschuwd: "Vrouwen, wees op uw hoede als mannen van hun moeder een godin maken". We hebben de vraag niet meteen beantwoord, uit vrees  dat een te beknopt antwoord te negatief had kunnen overkomen.   Godin noch heldin Want, neen, wij hebben onze moeder nooit als een godin beschouwd. Soms wel als een heldin, dachten we eerst nog te zeggen, maar zodra we dat uitspreken, weten we al dat we aan het overdrijven zijn. Heldinnen... het doet ongewild denken aan oorlogstijden en toen, 75 jaar geleden, toen de laatste oorlog hier begon, was onze moeder nog maar elf. Te jong voor een heldenrol in de oorlog. Ze was de jongste van negen, haar vader lag dodelijk ziek te bed en  haar oudste broer zou sneuvelen toen hij in Roeselare na een bombardement het dak herstelde van de bakkerij waar hij werkte. Zonder twijfel Geen godin, geen heldin

Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits wil dat leraren-in-opleiding vrijwilligerswerk verrichten, luidde het vanochtend. Vreemd. Hoe 'vrijwillig' is dat werk als het opgelegd wordt tijdens de opleiding? Dat soort taalslordigheden verwachten we niet van Hilde Crevits. Terecht, want zo te zien kwam de slordigheid ook niet van haar. Het gaat om een sociale stage die wordt ingevoerd. Dat klinkt natuurlijk al heel anders. Maar toch... een soort burgerdienst, las ik in de krant. Op onze hoede Onze overheden lijken overigens meer en meer een beroep te willen doen op de burgerzin van hun onderdanen. Daar is niets mis mee. Alleen... zijn we best op onze hoede. Straks krijgen werkzoekenden ook al 'vrijwilligerswerk' opgelegd als de gemeenten dat noodzakelijk vinden. Lees: als gemeenten straks kunnen besparen door gratis beschikbare werkzoekenden in te schakelen in plaats van normale lonen uit te betalen aan groenwerkers, bibliotheekassistenten, jeugdanimatoren... dan zul

Misschien is het de herinnering aan de zoete geur van seringen die ons laat hopen dat mei weer de mooiste wordt. Of het zijn de overdadige bloesems van vroege perelaars die ons vol verwachting laten dromen van een rijke oogst. Of het is het duizendvoudig ontluikend groen van struiken en bomen dat vet glimmend van het knopvocht  de donkere spoken uit de skeletten van de bomen bant. Of het zijn de akkers en velden die zich gewillig overgeven aan de rechtlijnige geometrie die ploegen en eggen kerven in hun anders zo weerbarstige schil. Of is het licht van de zon dat dagen langer laat duren en schaduwen korter tekent dan voorheen en dat ook al eens de avonden in vol en warm oranje kleurt. Of het zijn de vogels die, terwijl ze takjes, sprietels verdroogd gras en vederpluimpjes in het oksel van een scheefgegroeide boom bijeengaren,  hun hele klankenrepertoire morsig uitstrooien over tuinen en landerijen. Of het is gewoon het vooruitzicht op een maand met vrije dagen waar we weer doelloos