De finale koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 11

 11. Gilbert voert een stuk op

Het blijft nog even stil in het café als het drietal is opgestapt. De zon twijfelt nog tussen oost en zuid en laat uiteindelijk een straal scherp licht door het zuidelijke zijvenster op de toog vallen. ’t Is precies alsof het toneelgordijn open schuift en Gilbert, die van het toneel is, in de spot zit. Hij schiet meteen op gang. Volgens hem zijn die drie gasten die daarnet met zuinige mondjes – hij zegt het eigenlijk op zijn Winkels,  die met hun profijtelijke totementjes, zegt ie – van hun koffie nipten, een schooiersbende. “Ze zijn uit de Ka van Kortrijk gevlucht – ja, de Ka van Kortrijk, het kan niet anders of het is een illusieloze astmalijder geweest die dat winkelpaleis die bespottelijke naam gaf, maar ik wijk af. Een schooiersbende dus, die daar in de Maximo Duti of de Zora – Massimo of Zara, corrigeert Mathilde – hun kleren rap en gratis zijn gaan weghalen.”

“Ge zijt weer een stuk aan het opvoeren, Gilbert ”, zegt Mathilde. “Ik denk dat die gasten een halte of drie te vroeg van de bus zijn gestapt.”

“Per abuis, zoals dat men dan zegt,” declameert Gilbert.

“Och, gij met uw theaterwoorden altijd. Wat denkt gij, Valère?”

Valère is een van de oudste duivenmelkers van het dorp.  Hij is met twee manden vol reisduiven al de hele ochtend onderweg naar de inkorving voor de grote Barcelona-vlucht.  Hij kwam net binnen toen het trio het café verliet.

“Die drie van daarnet? Ik ken ze niet, ze liepen van hier naar het gemeentehuis.”

“Als ge ’t mij vraagt…” begint Gilbert van het toneel, “dan…”

“ Ik heb u niets gevraagd,” gooit Mathilde er tussen.

“… dan zit er hier meer achter…”

“’t Zal toch niets te maken hebben met wat vandaag in Het Ochtendblad stond?”  Ergens vanonder zijn jas haalt Valère de krant boven en slaat ze open. “Hier, op het eerste blad.”