Kantlijnnotities

Er lag een wit laken over de hele lengte van de etalage. En daarop stonden een stapel blikken dozen van Jules Destrooper. Met lukken. Nieuwjaarswafels. Zo hoog als ons moeder kon reiken. En daarnaast een leger flessen.Likeur. Grand Marnier, niet zo heel veel, want dat kostte nogal wat. De Grand Marnier had de mooiste fles . Anders dan de Napoléon, cognac . Met drie sterren, enkele met vier. Die zagen eruit als gewone flessen.  d' Anvers Maar er stonden vooral veel flessen met gele drank. Elexir. Die was van Antwerpen. Elexir d’ Anvers vermeldde het etiket met enige zwier . Die was vooral in trek bij vrouwen. Dat had te maken met de medicinale kracht van het drankje. Vooral voor klachten in en om de buikstreek , hoorden we als er na de middag enkele oude vrouwen uit de buurt bij ons grootmoeder op bezoek kwamen. Details over de klachten kregen we niet te horen.  Bulkwoord Buik was een bulkwoord: in die buik, daar zat van alles, maar nog het meest van al, toch op z

  2019 Een jaar als een wolk wordt het zo’n wolk waarin je verdwijnt als adem in een koude ochtend Een jaar als een wolk waarop we en dansant zullen lopen; Zie, daar komt ze op het briesje van de tijd over een zee van lucht nu eens als melk in koffie dan weer als een klad van inkt op de zomerprentkaart van onze gedachten; maar kijk, zodra ze haar gram ziedend heeft uitgestort, drijft ze weer weg en aquarelt ze een horizon met blauw en rood van water en wind; Ze is van licht, ze is van lucht en lost op in het decemberdonker van de laatste nacht; Zo'n wolk dus als het jaar dat komt

Regendruppels op het raam. Ze zijn transparant. We kunnen er haast doorheen kijken. En misschien was het precies daardoor, door hun transparantie, dat ik mij nooit eerder heb afgevraagd waar het water waarmee zo'n regendruppel zich heeft gevormd, van afkomstig is. Zijn transparantie versluiert zijn geschiedenis. Hoe oud is dat water? Was het er altijd al? Misschien lag zo'n druppel eeuwen en eeuwen onaangeroerd vermomd als sneeuw op een van 's werelds hoogste bergtoppen. En kon zo'n sneeuwkristal ineens ontsnappen, door de opwarming. Zich in een stroom gooien, ergens op een rots belanden, een steen in een niets ontziende zon en reisde hij verder, die druppel, als damp, gedragen en gedreven door zwoele winden, tot hij bevangen door hoogtevrees, ging samenklonteren met andere bange druppels om uiteindelijk hier uit een hoogzwangere wolk te plenzen, op een doordeweekse zondag, op een raam. Om vervolgens voor een tijdje te verdwijnen in een dorstige grond om van daaru