De Finale Koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 38

 38. Regisseur Merel verrast

“Beste mensen, voilà, nu weet ge waar we aan toe zijn. Het was misschien niet altijd heel duidelijk wat ik wou  zeggen, maar ik zag tot mijn voldoening dat ge hebt genoten van de muziek en de beelden. Ge kent de koers als geen anderen en toch pakt het nog altijd als ge ’t evenement ook nog een keer op scherm ziet. Op zijn schoonst. Onthou  dat dàt in de geplande tv-serie niet altijd zo zal zijn. Dat ze die koers en ons, de mensen van het dorp, niet altijd op ons best zullen tonen. Ik heb u gezegd wat wij daar als gemeentebestuur van denken en ik heb u ook gezegd dat we er niet al te veel tegen kunnen ondernemen. Maar in het belang van ’t algemeen en van eenieder in ’t bijzonder vraag ik u: moeten wij die opnames hier tegenwerken of zegt gij, laat ze  maar doen. ’t Is beter dat ze over ons klappen dan over anderen die het nog minder verdienen, haha. Wat denkt ge? Wie voor het tegenwerken is, stemt straks bij het naar buitengaan op ja. Ik moet er  u wel bij vertellen dat dit geen officieel referendum is maar een simpele rondvraag. Bij het inleveren van uw pronostiek, ik bedoel van uw antwoord, krijgt ge nog een bierbonnetje. Waarmee ge vaneigens ook een chocoladereep of een limonade kunt bestellen. De koers is van ons, leve de koers!”

De secretaris, aan de pc achteraan in de toog, is de eerste om in zijn handen te klappen. Hij is zichtbaar content, zijn montage heeft de speech van de burgemeester gered, vindt hij. De rest van de zaal aarzelt nog met het applaus, dat plotseling abrupt wordt afgebroken.                                                                 

Het had zich in een flits voltrokken. Ze kwam uit het niets – achteraf zou duidelijk worden dat ze van in het midden van de zaal kwam – en had een aanloop genomen voor een indrukwekkende sprong en ineens stond ze er, op het podium, naast de burgemeester. Niet eens buiten adem. “Hoi”, zei ze, “ik ben Merel, de regisseur van de tv-reeks. Ik wou jullie ook iets zeggen over die reeks en over onze plannen. De burgemeester heeft me verrast daarnet en ik dacht, ik verras ‘m op mijn beurt et voilà, hier sta ik.”

Burgemeester Bert probeerde met wat naturel te glimlachen, maar het was zelfs tot helemaal vanachteren in de zaal te zien dat hij maar met moeite een opkomende colère kon onderdrukken.

“We krijgen hier een stuk theater waarvoor we niet eens moeten betalen,” zegt de secretaris fluisterend tegen Gerrit, de man in het veldwachtersuniform. “Houdt u maar gereed, met de wapenstok, Gerrit!”

“Mensen van Winkel, ik kan u geruststellen, wij komen met de beste bedoelingen. En de tv-reeks zal geschiedenis over uw dorp schrijven. En nee, we zullen niet, zoals de burgemeester blijkbaar van plan is, de geschiedenis herschrijven. Maar – en daar had ie het niet over – wij zullen uw dorp ook een toekomst geven die het verdient. Het verwonderde mij dat Bert er niet heeft naar verwezen, maar u heeft hier een prachtig, uniek en  sterk kunstwerk over de koers. Een werk met duizend gezichten van jong en oud, van mannen en vrouwen, van ouderen en kinderen, van mensen met een hoek af en anderen… duizend gezichten die uw dorp één gezicht geven. Zo werken wij straks ook en ik heb nog nieuws..."

Wordt vervolgd. Morgen: een Huis van de Koers.