De Finale Koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 37

 37. Op de muziek van Kapitein Zeppos

Dat hij hen, de inwoners van zijn geliefd Winkel, wat overvallen heeft, waarschijnlijk, met die dringende uitnodiging voor deze bijeenkomst in De Kring, zegt ie. Maar dat de kwestie te belangrijk is om ze zomaar te laten passeren.

Burgemeester Bert heeft zijn speech nauwelijks voorbereid. Hij kent zichzelf en denkt dat hij het best kan spreken als hij onder druk van het moment gaat improviseren. Het is een gave waarmee maar weinigen gezegend zijn, vindt hij. Secretaris Marcel denkt daar anders over, maar hij zwijgt. Volgens hem kan niemand dat, zelfs niet zijn burgemeester. En al zeker niet als die hem daags voordien vroeg om “alles een beetje presentabel samen te vatten in zo’n powerdinges,” een powerpointpresentatie dus.

“Wat precies moet ik samenvatten?” had de secretaris gevraagd.

“Wat ik ga zeggen,” antwoordde de burgemeester.

“Dat is het nu net, ik moet weten wàt gij gaat zeggen, burgemeester…”

“Dat weet gij toch, ge kent mij, ik ga die powerdinges van u wel wat volgen vaneigens…” had de burgemeester geantwoord.    

Om mogelijk tegenspraak te mijden heeft secretaris Marcel dan maar gegrepen naar wat hij zich uit de jeugdbeweging en uit zijn collegetijd herinnerde. Naar wat ze toen een diamontage noemden, sfeerbeelden op muziek gezet, als een soort van passe-partout voor teksten waarmee ze in hun hoofd naar alle kanten konden uitzwerven. Aan beelden van de paardenkoersen was geen gebrek, die had de secretaris vlug bijeen, maar om die typische montagemuziek van toen van bijvoorbeeld James Last of Bert Kaempfert – de Kapitein Zeppos-melodie, daar had Marcel direct al aan gedacht -  bijeen te scharrelen, dat was geen koud kunstje. Enfin, het was Marcel toch gelukt en kijk, het gordijn van het podium van De Kring schuift open, een toets op het klavier van de pc die tussen de lege pinten staat op de bartoog achteraan de zaal en het spel begint vanzelf.

Burgemeester Bert, met de micro in de hand, loopt van de ene naar de andere kant van het podium, van de coté jardin naar de coté cour en terug, wachtend tot de muziek gezapig gaat dimmen, maar dat gebeurt dus niet, niet na een minuut en zelfs na drie minuten nog niet. Er gaat van alles door het hoofd van de burgemeester, nog het meest van al verwensingen die hij het liefst hier en nu, door de micro en langs alle luidsprekers, hardop richting secretaris zou willen schreeuwen. Maar dan ziet ie hoe het publiek geniet van de beelden én zelfs van de muziek.

Wordt vervolgd. Morgen: Een verrassingsact.