De Finale Koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 29

 29. Tumult in de harmonie 

In het repetitielokaal van de harmonie speelt Kris Cor – voor de vrienden voluit Kris Corniche en op het gemeentehuis doordeweeks en officieel Kris Vandebergh – de finale van het vierde concerto voor hoorn van Wolfgang Amadeus Mozart. Hij zit er in zijn eentje, hij is, als naar gewoonte, een kwartier voor de andere muzikanten gearriveerd. Hij neemt de tijd om het koude koper van zijn hoorn warm te blazen en dat lukt volgens hem het best met die finale uit Mozarts vierde hoornconcerto. Zelfs lui voor wie noten alleen in de late herfst van enige betekenis zijn en er niets anders weten mee aan te vangen dan ze te kraken, zijn onder de indruk van wat Kris uit het instrument tovert. “’t Is een heel landschap,” zeggen ze, “en voor dat ge ’t weet, staat ge in de bergen panoramisch te luisteren naar het gezang van de wind en vergeet ge waar dat ge eigenlijk zijt.” Zelfs Kris vergeet het wel eens, zoals nu, hij zit er intussen al meer dan twintig minuten en nog is er geen andere muzikant, niet een, binnengekomen.

Ze zijn allemaal blijven haperen in het voorgeborchte van de zaal, zo noemen ze de plek waar ze anders altijd na de repetitie hun droog geblazen kelen spoelen.  Er is wat tumult, zo te zien. Natalie, die zich over het papierwerk van de harmonie ontfermt, heeft zo net een brief voorgelezen              

 “Nee,” zegt ze, “voor de zoveelste keer, er staat geen naam onder. En nee, we zijn er niet ondersteboven van. We gaan door zoals we dat van plan waren. Ge kent ons, we buigen voor niemand, zelfs niet voor een geletterde gek. We spelen mee in die film.”

Ze blijft, zoals gewoonlijk, opvallend kalm. Natalie is zelden onder de indruk. Het heeft een tijdje geduurd voor de muzikanten dat door hadden. Toen de muziekvereniging dringend op zoek was om de geheel onverwacht overleden penningmeester te vervangen, had  ‘den Sax’ – Geert Verweyde – zijn zus Natalie voorgesteld. Een rekenwonder, volgens hem, ze kon van alles met getallen tot zeker acht cijfers achter de komma. Waarvoor dat nodig was, dat van die cijfers achter de komma, wist niemand, maar zodra zus Natalie op de proppen kwam, gingen de cijfers met komma en al aan het tollen en dansen in de blikken van de muzikanten. Een blonde nimf, zei de ene, een godin haastte de andere zich, een model uit de boekskes, fluisterden weer anderen. Maar Natalie hield het hoofd koel, het hart fris op zijn plaats en de voeten op de grond, stevig en plat, want niet eens op hakken. Ze bleef, zoals we al zeiden, onder alle omstandigheden kalm en nuchter en was zelf nog het minst van al onder de indruk van haar eigen schoonheid, maar des te meer, zij het heimelijk,  van die van Mozarts vierde hoornconcerto. 

Wordt vervolgd. Morgen: Subsidies, een wapen