Klara's top 100: het verhaal van een leven

-
Vandaag presenteerde Klara haar top 100. Een hele dag luisteren bleek onmogelijk, maar in de huiskamer, aan de pc en in de auto konden we vandaag heel wat meepikken. We lieten zelfs niet na om de directie van Carl Davis over te nemen bij George Gershwins Rhapsody in blue. Niet dat we het beter konden, de musici leken niet geneigd me vlot te volgen.

Doos van Pandora
Maar wat zo intrigerend is en tegelijk ook zo angstaanjagend kan zijn met zo'n top 100 is dat diverse klassieke stukken je met de slag kunnen terug katapulteren in de tijd. Soms is een opmaat voldoende om ongevraagd een film uit de zomer van '76 in het hoofd geprojecteerd te krijgen. Of hoe je met Smetana's Moldau ineens weer die 13-jarige bent die van op de harde, veel te hoge houten banken van de muziekklas in het college, zichzelf belooft om ooit de Moldau af te varen. Tot in Praag. Meer dan 40 jaar later is dat nog altijd niet gebeurd... En het besef dat er minder tijd rest dan ooit om die belofte eindelijk hard te maken, helpt niet meteen om een vorm van weemoed te negeren.

Proust
Nostalgie, weemoed, vertedering, passie, nostalgie, gekheid... zo'n Top 100 doet wat met een mens. Het Madeleine-koekje van Proust is nooit veraf.

Reacties

  1. Sven Bollue16 november 2013 om 18:35

    De kracht van muziek is énorm, wanneer het aankomt op 'A la recherche du temps perdu'-achtige ervaringen. Hoewel ik zeer van klassieke muziek houd, is het vooral de muziek van het zogenaamde 'lichte genre' die me soms hardhandig terugsleurt naar de jaren '80. Ongetwijfeld de periode waaruit ik de beste herinneringen bewaar, véél beter dan uit de okerbruine donkere jaren '70, maar ook de meest triestige, zoals het dramatische overlijden van mijn nichtje. Sommige muziek kàn ik niet anders dan alleen beluisteren...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. flupblog17 november 2013 om 19:48

    Dit jaar geen noot gehoord... wegens nieuwe episode in het leven: helpen in "den bouw" van één van mijn kinderen. Een stevig stukje Wagner zou niet misstaan hebben. Dan denk ik terug aan nonkel Godfried die mij de klassieke muziek in loodste. En onlangs moest ik bij Carmen van Bizet (ook in de auto) ook terugdenken aan de schoolbanken van het college bij meneer Anseeuw, of was het Bryon? dat wordt dus herbeluisteren in eutentreuten via het web...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen