Afscheid van een bijzondere buur van weleer: Julien

Van het weekend is afscheid genomen van Julien, buur van mijn ouders en jarenlang dus ook mijn buurman. Julien heette in de taal van toen 'Zling', want dat Franse Julien paste maar moeilijk in de kindermond. Bovendien kwam dat Zling beter overeen ook met het merk van sigaretten dat hij - en hij alleen - kwam halen bij ons. Zemir Filter. Dat waren niet de duurste sigaretten en de filter verschilde van de filters van andere sigaretten: die van Zemir was wit, afgescheiden met een blauw lijntje.

Julien - intussen kunnen we dat wel netjes uitspreken, hoewel hij zelf nooit een zaak maakte van Zling - was een behalve een begenadigd kaarter, vinkenier, voetbalcommentator en volière-specialist, vooral een bijzondere buur.

Met raad en daad

Hij hield ervan om ons te adviseren bij klusjes, maar verschilde van de doorsnee-adviseur die het uitsluitend bij adviezen hield. Julien stond ons bij met raad én daad. Of wijzelf of vader aan het klussen gingen, dan was dat in ons geval zelden ernstig, in vaders geval niet altijd met een praktisch ingestelde efficëntie. Om het simpel te zeggen: we waren daar niet zo goed in. Een vijver graven - tot daar aan toe, iedereen kan een put delven - maar die vijver met metselwerk afwerken, nee... dat werd ploeteren. En dat had Julien als geen ander snel door. En dus gaf hij raad en toen hij merkte dat wij zijn raad wel begrepen maar dat we er niet in slaagden om die ook op te volgen, rolde hij zijn mouwen op en nam het van ons over. Met kennis van zaken en de wil en de overtuiging om de klus ook helemaal te klaren. Met de slag werden wij vervolgens zijn assistenten en we voelden ons direct ook veel beter.

Omspitten

Toch moeten wij - niet langer kind, maar al wat ouder - hier bekennen dat we soms van Juliens hulpvaardigheid durfden misbruik maken. Toen we als jonge gast met de neven op het veld dat aan de tuin van Julien paalde moesten omspitten of in winterbedden leggen, durfden we wel eens met opzet beginnen klungelen. We wisten immers: als Julien dat ziet, gaat hij grinnikend het hoofd schudden om zoveel amateurisme, zijn been over de afspanning zwaaien, ons de spade uit de handen grissen en met een vastberadenheid laten zien hoe het wel moest. Dat betekende voor ons meteen een winterbed minder dat we moesten omspitten...

Hagepreken

Een van de jaarlijkse weerkerende zomerkarweien bij ons thuis was het scheren van een behoorlijk lange en hoge haag aan de straatzijde van de tuin. Daar begonnen we als jongere altijd met heel veel zwier aan - de stelling werd met groot vertoon geplaatst, de trottoir werd met kegels afgesloten, niet één maar diverse kruiwagens werden er geparkeerd enz. Dat was veruit het leukste van heel die klus en veel verder raakten we niet. Aan het tempo dat wij toen werkten zou de haag pas een maand later helemaal geknipt zijn en was ze alweer flink gegroeid op de plaats waar we begonnen waren. Maar... Julien was er en hij stak dan - meestal bij aanvang wat foeterend - een handje toe. Het dreef het werktempo op en de haag werd uiteindelijk naar onze normen binnen op redelijke termijn afgewerkt.

Julien is vorige week overleden, hij was 80. Negen jaar geleden verloor hij zijn vrouw Monique. Het waren bovenstebeste buren.