En toen werden we een volk van 'hakselaars'

Het is er de tijd van het jaar voor. In landelijke Vlaanderen zie je ze haast overal, bij dage en bij nachte. De gele en groene mastodontkruipbeesten die over de maïsvelden ploeteren en op de weg een slakkenspoor van modder achterlaten. Maïshakselaars. Daar zijn we ineens heel sterk in, dacht ik. In hakselen. Maïskolven, ga ze maar eens zoeken. Ze worden kapotgehakseld. En was het alleen maar het lot van de maïs, dat hakselen, we zouden er geen woorden aan vuil maken. Maar het is niet anders meer dan hakselen.

Gehakselde ideologieën

We haasten ons om in korte zinnen te spreken, want ingewikkelde zinsconstructies, met neven- of ondergeschikte bijzinnen, met tussenwerpsels... fout! Spreek kort en krachtig.

Ideologieën, waar denkmeesters jaren aan bouwden en verbouwden, worden ingehaald door hypes die over mekaars lange benen struikelen van de haast om nieuw te zijn.

Gehakt? Gehaksel!

Voedsel is nog maar lekker als je niet meer merkt waar het vandaan komt en dus... hakselen maar! Geen patat maar puree, geen biefstuk maar américain, geen groenten meer, maar een slaatje ongeregeld.

Reizen worden trips

Die zomervakantie - twee maanden, twee volle maanden, welk kind kan dat nog aan? Nee, korter en krachtiger voortaan. Want geen reizen meer, maar trips.

En zelfs het land moet eraan geloven. Want te groot om in eens te vatten. Alleen gehakseld verteren we de natie.