HERINNERD. NRC plaatst Thomas Blondeau in galerij van de 13 bijzondere mensen van wie afscheid werd genomen




Thomas Blondeau in Café Centraal Antwerpen
Op haar Facebook-pagina brengt NRC een eerbetoon aan  13 bijzondere mensen van wie we noodgedwongen afscheid moesten nemen in 2013. Thomas Blondeau is één van die dertien. Hij prijkt er naast onder anderen Nelson Mandela, Lou Reed, Prins Friso,  Gerrit Krol, Margaret Thatcher en  Hugo Chávez.
Met een citaat van Thomas Blondeau als kop van het eerbetoonstuk:
“Ik wil best groots en meeslepend leven maar meestal heeft mijn trein gewoon vertraging.”

Hij overleed geheel onverwachts, door een hartslagaderbreuk. In een interview in nrc.next van het weekend ervoor stond nog beschreven hoe goed het met Thomas Blondeau ging: hij had, na een lange worsteling met liefdesverdriet, net een nieuwe vriendin. En zijn derde boek, pas verschenen, kreeg goede recensies. Collega’s en lezers en vrienden waren het erover eens. Met de dood van Blondeau ging een van de meest talentvolle en beloftevolle schrijvers van Nederland verloren.



Zijn gave om het bijzondere aan het alledaagse te verwoorden, met de nodige zelfspot, blijkt wel uit de citaten - aforismen, stuk voor stuk - die schrijfster Hanna Bervoets van hem op een rijtje zette. “Geluk heeft de neiging je lastig te vallen wanneer je met belangrijker dingen bezig bent”, en “Het hart zegt ja, het verstand zegt: Fuck it, ik ga roken.”


NRC brengt ook een tweet van Thomas in de herinnering.
"Voelde zich nog nooit zo vijfendertig toen hij op aanraden van een tv-kok een bos tijm en een citroen in de kont van een braadkip duwde."

Bij het verschijnen van zijn laatste boek "Het West-Vlaams versierhandboek" hebben wij hem voor onze Krant van West-Vlaanderen geïnterviewd. Op een ochtend, in café Centraal van het Centraal Station in Antwerpen. We waren ruim op tijd en we waren wat zenuwachtig. Vooral omdat we vonden dat we over hem - de uitgeweken West-Vlaming - ten onrechte te weinig hadden geschreven in onze krant. Hoe dat kwam? We kenden hem niet. We hadden 2 boeken van hem gelezen, het ene al liever dan het andere, maar hij was weggetrokken. Naar Nederland dan nog wel. Vanuit de diepe Westhoek.

Eindelijk alleen maar lof

Maar toen we dat derde boek van hem lazen, dat West-Vlaams Versierhandboek, wisten we het meteen: dit boek verdiende alleen maar lof. Het boek was nog net niet uit toen we hem interviewden, maar hij had ons de 'prematuur' ervan gestuurd, in pdf-vorm. We lazen het letterlijk met plezier. Meer zelfs, we hadden ons van tijd tot tijd verkneukeld. Daar had hij voor gezorgd, zelfs en vooral tot in de voetnoten.
Het interview werd een gesprek, waarbij wij alvast de tijd uit het oog verloren. We dwaalden af, naar de Westhoek,  naar die jonge generatie auteurs die zo ineens vanuit het diepste West-Vlaanderen over Vlaanderen en Nederland uitwaaierden.
"Het was een donders genoegen", signeerde hij na het gesprek zijn 'Donderhart'-boek. We hadden ons nodeloos zenuwachtig gemaakt, wisten we achteraf. Het was een bijzonder aangenaam gesprek, maar het gaf ons, vreemd genoeg, toen we met de trein huiswaarts spoorden,  nog een groter schuldgevoel. Waarom hadden wij hem niet eerder in onze krant gehaald?

Ontwapenend eerlijk

Thomas Blondeau in Theoria in Kortrijk
Enkele weken later - het boek was inmiddels verschenen en oogstte succes, in Nederland en in Vlaanderen - was hij in boekhandel Theoria in Kortrijk te gast. Het was er druk en geheel zoals hij schreef, antwoordde hij op de vragen van de interviewer. Met af en toe vluchtte hij in de guitigheid met een relativerende voetnoot, een spitante woordspeling of geveinsde onzin. Ontwapenend eerlijk was hij er en soms ook scherp, niet het minst voor zichzelf.
In die hem tekenende combinatie van zwier en schroom signeerde hij die avond heel wat boeken. Telkens met een persoonlijke noot. Ook die van mij. We koesterden de boeken toen al en nu... nog veel meer.

 
En dan ineens dat bericht. Over zijn onverwacht overlijden. We waren in een boekhandel in Londen, toen Willem ons het bericht stuurde. We konden het niet geloven en vroegen om bevestiging. Die kwam, helaas. We vertrokken, halsoverkop uit de boekhandel. De winkeldame kwam ons achternahollen. Ze had mijn tas bij zich: van ontsteltenis hadden we die vergeten.

Opstandig

En nu, vlak voor het doek valt over dat jaar van uitersten, schuift het spotlicht over de foto van Thomas Blondeau, in die NRC In Memoriam-galerij. Ook in die van Krant van West-Vlaanderen ontbreekt hij niet. In die galerijen hangt zijn beeltenis totaal ongepast, zeggen we, opstandig. Hij, de jonge god, hoort daar niet. En tegelijkertijd stelt het ons gerust: hij is niet vergeten. Nog lang niet.

Zeker te lezen: Blondismen, bijzondere quotes van Thomas Blondeau per thema, verzameld door Hanna Bervoets.


Reacties

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...