JAAROVERZICHT. Als 2016 een land was, wordt 2017 dan het asielland voor ons vluchtend geluk?

Jaaroverzichten. Ze zijn in de maak. 2016 zoals u het heeft moeten, kunnen of mogen beleven. Veel fraais zal er niet te zien zijn, zo gokken wij. Het jaar draagt voorgoed de littekens die de bomaanslagen achterlieten. Een getekend land, een land in oorlog, ook. De lente die kaki kleurt. Veiligheid boven vrijheid, alom. Angst boven- en ondergronds, altijd. Angst moet heersen.

Op tocht naar een asieljaar...

Laten we straks 2016 achter ons, zoals we uit een land vertrekken en wordt 2017 de nieuwe asielplek voor ons, vluchtelingen voor die niet te temmen losgeslagen tijd die ons op de hielen zit?
We kijken achterom en zien hoe onze herinneringen met ons op de loop gaan, we zoeken houvast en gebruiken onze digitale fotoalbums als gps, om toch maar niet te dolen, van het ene in het andere jaar.

Twaalf maanden lijken een eeuwigheid, er zit haast een heel mensenleven vervat in dat ene jaar, voor wie er met de loep op zit te kijken.

Van veel was er te veel...

Er was, zo te zien, geen tijd voor vertraagde tijd, er was weinig ruimte voor stille ruimte, er was eigenlijk, van wat we zagen en hoorden, van alles te veel. Te veel gelijk van fanatici, te veel lawaai van herrieschoppers, te veel leugens van valse profeten, te veel betweterij van omhoog gevallen  idioten en veel te veel gezag voor populisten, de ideologen van de banaliteit.
En nee, zij blijven evenmin achter in dat voorbije land, ze reizen mee naar 2017, ze dragen met zichtbaar gemak nog meer gelijk, nog meer leugens en nog meer aanstekelijke onheilstijdingen in hun rugzakken.
Wat nemen wij mee naar 2017? 

Boeken zijn als hotelkamers...

We kijken, voor we de uittocht voorgoed aanvatten, nog eens vluchtig wat we gaandeweg al in onze rugzak stopten. Boeken. Oude en nieuwe. De seizoenen van Schouwenaars, Het Tuinfeest van Konrad, Nultijd van Juli Zeh, Zadie Smiths nieuw Swing Time, Julian Barnes, Annelies Verbekes Dertig Dagen, Teju Coles Vertrouwde en vreemde dingen en Cees Nootebooms dagboek. En Hagaers Peeters eerste dichtbundel en eerste roman...  Het zijn bakens van een geleefd leven.
De boeken zijn als hotelkamers, waar we enkele dagen en nachten, weken verbleven, waar we, omgeven door tabaksrook en aroma's van malt, wijnen en koffie eindeloze gesprekken voerden met auteurs en hun geesteskinderen, discussies die ons weer naar andere oorden leidden en die hoofd en lijf lieten zweven over alle zeeën,  doorheen de zwaarste stormen en op zachte briesjes... En zie, in een zij-insteek van onze rugzak steekt Paul de Wispelaeres Het Verkoofde Alfabet, dat we in de gauwte nog meenamen.

Kleine momenten van groot geluk...

Tussen de boeken vinden we zowaar een bruine envelop van de FOD Financiën. Met foto's, een opluchting. Beelden die we niet kwijt willen. Van De Vrouw die haar nieuwste stoffen creatie past. Op een frisse zondagochtend in oktober. Een beeld van de kinderen, volwassenen, die als kinderen bellenblazend mekaar beduvelen. Beelden van een kraai die volkomen nutteloos in de tuin een reiger aanvalt, beelden van vader en moeder, zus en schoonbroer, van collega's... Zullen zij, die beelden van kleine momenten van groot geluk, sterk genoeg zijn om die andere, afgrijselijke, beangstigende doembeelden van 2016 op de achtergrond te houden?