ERVAREN. En toen werd de feestzaal uit onze jeugd het rouwcentrum van ons dorp...

In feestzaal De Kring. Zo luidde het opschrift op de affiches steevast. Voor het winterconcert van onze harmonie, voor een spektakelavond van de KSA, voor de boekenverkoop of voor het optreden van Miel Cools dat onze Davidsfonds-afdeling organiseerde... 

Bijna een halve eeuw geleden was dat. Vandaag liepen we er nog eens binnen. Niet meer in De Kring, maar in het uitvaartcentrum. We namen er afscheid van de grootmoeder van onze kinderen. Een stemmige, persoonlijke en intense bijeenkomst was het.

BEVREEMDEND VERLEDEN

Maar vreemd ook, bevreemdend. Want het was ook de plek waar we voor het eerst Urbanus hebben meegemaakt, we hebben er jarenlang vlak voor en na de winter op het podium gestaan met onze harmonie voor het jaarlijkse concert, we hebben er met de jeugdbeweging ‘bonte avonden’ in het honderd zien lopen, we zagen er de acteurs van onze toneelvereniging met grote gebaren de kritiek weerleggen van al te preutse heerschappen, we hebben er in al onze jeugdige overmoed zelfs, terwijl we amechtig hunkerden naar dat ene meisje noodgedwongen met een ander ‘geslowd’. We zagen, niet zonder enige naijver, schemerachtige liefdeshistories kiemen op de trappen van de zijingang...

De zaal is intussen in al die decennia haast onherkenbaar verbouwd. Maar het podium is er nog, vaag. En ook de 'toog' schuilt er nog, haast onherkenbaar. Het gebeurde wel eens, als het concert van de harmonie op zijn einde liep, dat al te dorstige liefhebbers al aan de tap stonden en met het gerinkel van hun glazen onze dirigent op de zenuwen werkten. 

STIL NU

En nu was het er stil en in het midden van die gewijde stilte de urne, een foto van een beeld van een moeder, een priester.

Bevreemdend. Dat we hier, op deze dorpsplek van ons vervlogen jongelingenvertier, nu verzamelden rond een dierbare gestorvene. Nee, dat hadden wij voorheen nooit gedacht. 

Zelfs toen we naar buiten gingen, doemde het beeld op, van bezwete gezichten achter een mica-tafeltje mica-tafeltje, halve sigaar in de mond, drukdoende met wissel- en entreegeld. 

ALLES VERANDERT

Nee,  we hebben nooit eerder gedacht dat we hier, op deze dorpsplek van onze jongelingenvertier, ooit zouden verzamelen om definitief afscheid te nemen van een van onze dierbaren. Wij waren er tot voor kort altijd van overtuigd dat wij het leven en het afscheid ervan zouden vieren in onze dorpskerk, maar die zekerheid is er niet meer. Alles verandert, ongemerkt en sluipend soms. Om ons niet te verliezen in die verandering passen we ons aan, al even geruisloos.