AFSCHEID. Oud-leraar en priester Luc Suys - classicus, KSA-'heemkundige' en schilder - is niet meer

Vanavond liep het bericht van het bisdom binnen dat Luc Suys in Lauwe was overleden. We werden met de slag terug gekatapulteerd naar... september 1970, naar het Sint-Jozefscollege in Izegem, meer bepaald naar de klaslokalen boven de garages, vlak naast de sportzaal en in de onmiddellijke nabijheid van de collegekapel. De zesde Latijnse B.

LATIJNSE WOORDJES

Daar gaf hij ons, als leraar Latijn, dagelijks de lijst met 10 Latijnse woordjes die we uit het hoofd moesten leren. Elke dag ook overhoring, op een half blaadje gelijnd papier. Voornaam, naam, datum en - ik vermoed, maar ben het niet zeker - de vermelding JMJ, die stond voor Jezus Maria Jozef. En vervolgens 10 woordjes, een selectie uit de 10 van daags voordien en uit de reeksen van de dagen  ervoor. Een intensieve methode, maar met resultaat. De Woordenlijst was ook een prachtig, stevig uitgegeven boek van de intussen verdwenen uitgeverij Desclée De Brouwer uit Brugge. Negen uur per week.

SCHOOLAGENDA

De resultaten van de overhoring vonden we wekelijks op zaterdag in onze schoolagenda, die we pas kregen als de 'principaal', de directeur, die zaterochtend vanop de trede vooraan in de klas ze kwam proclameren.
Luc Suys was een Eerwaarde Heer. Zo spraken wij de priesters aan. Dat hoorde zo en in die dagen wees er niets op dat er onder hen waren die het met die eer en die waarden niet zo nauw namen.

EERWAARDE HEER

De lokalen met de neergelaten rolluiken waren de Latijnse.

Eerwaarde Heer Suys dus. In grijsgrauwe stofjas. De meesten droegen toen nog een stofjas voor de klas. Die van Luc Suys was grijs en dat correspondeerde met de zware zwarte brilmontuur, het zwarte hemd en de romeinse boord die hij doorgaans droeg. Mei '68 zou bij ons pas drie jaar later - in 1973-1974 vermoed ik - met de eerste betogingen tegen defensieminsiter Vanden Boeynants voorbijkomen.

STRAK EN ZUINIG

Hij stond strak voor de klas, sprak zuinig, zonder tierlantijnen en liet God zelden in de klas, die hoorde in de kapel. Godsdienst kregen we van onze leraar Nederlands, die ook geschiedenis gaf, samen ook goed voor 9 uur per week. De twee waren mekaars tegenbeeld voor de klas. De chaoot van Nederlands tegenover de flegmaticus. En ze lieten er geen twijfel over dat de een de ander niet echt mocht. Een conflict bleef nooit lang uit en bleef ook lang
e tijd nasluimeren. We vonden dat spannend en lieten niet na om de twee af en toe tegen mekaar op te stoken.

SCHILDERKUNST

Gaandeweg ontdekten we dat onze leraar Latijn behalve priester ook kunstschilder was: hij sierde de muren van de schoolrefter op. Hij deed dat in volkomen consequentie met zijn karakter: vlak en strak. Mondriaan op zijn Vlaams: grotere vlakken en lijnen die niet ophielden voor een buiging.
In ons dorp maakten we in datzelfde jaar kennis met een andere Luc Suys: hij was proost van onze KSA-afdeling en ontpopte er zich als een gewiekst onderhandelaar met het gemeentebestuur. Met succes, overigens, want onze afdeling hoefde niet langer op dooltocht voor een lokaal. Een oude maalderij werd gekocht en totaal heringericht  en opgekalefaterd onder zijn leiding. Het KSA-heem Het Kraaienest staat er nog altijd. Na enkele maanden vonden we er haast dezelfde muurtekeningen als op school. Dat was zijn werk, als 'heem'-kundige.

GRIEKS OF WISKUNDE

Een keertje kwam hij bij ons thuis. Dat was toen we er niet uitraakten of ik in dat tweede jaar voor Grieks of voor wiskunde zou gaan. Hij rookte sigaartjes en dronk bier dat hem al nog korte tijd spraakzamer maakten dan we hem ooit op school hadden bezig gehoord. Tegen het eind van de avond wisten we dat we voor Grieks zouden gaan. Of het aan het bier lag of aan mezelf is niet bekend, maar het Grieks hielden wij het jaar daarop al na een trimester voor bekeken. Het Latijn ook. Het werd - een jaar later - wiskunde en daar zijn we niet ongelukkig van geworden. De jaren daarop ruilde de eerwaarde heer Luc Suys zijn lerarenbestaan voor dat van parochiepriester en verdween hij uit ons gezichtsveld. Tot zijn naam vanavond ineens hier op het scherm verscheen. Een dode naam, maar een levende herinnering.
(De foto van de klaslokalen is van Lucien Vandenbroucke, FB Sint-Jozefscollege Izegem)