VERWONDERD. Vlinderen, wat een kracht dat heeft/geeft
Zo is er een klein vogeltje dat dagelijks op rugleuning van de zitbank wipt. Het komt er nadenken. Of dagdromen. Dat denken we omdat het er zo te zien niets anders doet dan op die leuning zitten (al zit een vogel natuurlijk nooit, hij blijft op zijn pootjes staan en toch zeggen we zitten, een vorm van onverschilligheid in onze taal, vermoeden we).
KOOLWITJACHT
Het dagelijks vogeltje noemen we het, omdat we nog niet achterhaalden om welk soort vogel het gaat. Het is ook een klein vogeltje, maar omdat er nog een kleiner - echt piepklein én toch geen winterkoningjong, een waarvan we eveneens de naam niet kennen - zich dagelijks komt wassen in de vijver, noemen we het dagelijks vogeltje niet klein vogeltje. Enfin, het dagelijks vogeltje jaagt op vlinders. Vooral op koolwitjes. Omdat die het grootst in aantal zijn, vermoeden we. En of het nu het zo'n algemeen bekend koolwitje is of een kleurrijker soortgenoot maakt niets uit, de vogel haalt het zelden van de vlinder, die uitmunt in vluchtvaardigheid.
VLINDERLICHT
Maar wat ons nog het meest verbaast? Dat zo'n vlinderlichte vlinder zijn koers beheerst in strakke wind, zelfs tegenwinds gaat hij aardig vooruit. Wat een kracht moet zo'n beestje niet ontwikkelen in zijn vleugels, die nochtans zo licht lijken, zo transparant wit, als kant van het meest frivole, freelste damesslipje. Vlinderen, dachten we, is maar wat gedachteloos fladderen, zorgeloos lanterfanten, zonder doel, zonder inspanning. Maar het zou heel goed kunnen dat we - wat vlinders betreft - de soort ferm onderschatten. Dat hebben wij mensen wel vaker voor als we inspanningen van anderen moeten inschatten.
Reacties
Een reactie posten