BEANGSTIGEND. Morbide ochtend op het net: ineens duiken begrafenisadvertenties op

Weet het internet meer over onszelf dan wij? Als dat zo is, dan lijken onze uren geteld. Dit bericht zou wel eens'last post' kunnen zijn, hier op de blog. Het is maar dat we al uit de veren zijn, anders lagen we er wakker van.
Terwijl het vanmorgen buiten niet anders is dan gisterenochtend. De zon is niet van plan zich te laten opmerken, de vogels zijn dat, met veel gezang en gekwetter wel. Alles heeft de schijn van een normale dag. Tot we onze mailbox openen.

ONVERGETELIJK MAAR...

Daar is, door een kier in de nacht, een mail binnengelopen met een niet mis te verstane waarschuwing. U bent onvergetelijk...maar niet onsterfelijk, luidt het. Dat laatste, dat wisten we al. Dat was een van die eenzijdige voorwaarden van dit leven die ons bij de geboorte werden opgelegd. Over dat onvergetelijke valt te praten. Maar dus, volgens de afzender, de uitvaartmakelaar,  niet zo lang meer.
Spam, zeggen we. En we deleten de mail in de hoop dat het bericht in elk geval niet onvergetelijk is. Maar de vraag - waarom nu net vandaag en in onze bus - haakt zich pijnlijk vast in ons anders nog ochtend-maagdelijk brein.

BEGRAFENISMUZIEK

Tot we Facebook openen en daar meteen bovenaan een advertentie zien prijken. Een muziekadvertentie. Met... "treurige muziek? Vaak wel, maar niet in alle gevallen". Een top 10 van... begrafenismarsen! Classics to go, is de toepasselijke naam van de adverteerder. Dus toch, denken we, daar gaan we.

SPANNEND

Vraag is of we ons humeur, onze goesting in deze dag laten bepalen door het ondoorzichtige spel van algoritmes die zulke onheilstijdingen op ons afsturen?
Intussen landt de reiger in de tuin. Hij laat zich niet leiden door algoritmes, al denken de vissen in de vijver daar misschien anders over als ze ineens de messcherpe 'snavel des doods' in het water zien klieven. Zullen we de reiger dan maar verjagen? De algoritmes in ons brein geven de uitkomst. De vogel gaat met een boeingbocht op de vlucht
Manhaftig stellen we dat we ons niet van ons stuk laten brengen, door dat soort toevallige maren. Maar we weten beter, dat soort berichten werkt als motregen: je voelt aanvankelijk geen nattigheid, je schenkt er geen aandacht aan maar na een uurtje lopen in dat gemiezer kan je de nattigheid al niet meer van  je afschudden. Het is wat we maar het waarzeggerij-effect zullen noemen: we weten dat het onzin is, maar dat verhindert ons niet te denken 'je weet maar nooit'

Het wordt een spannende dag, denken we en hopen meteen dat we de uitkomst ervan zelf nog kunnen vertellen, vanavond.