VERWONDERD. Crisis is niet alleen van deze tijd, maar van alle tijden, meneer Rogier De Langhe...

"Niet de rijken, maar de jongeren zullen de crisis betalen", kopt De Morgen-bijlage boven het interview met economiefilosoof Rogier De Langhe. De man heeft een indrukwekkende staat van dienst - economie, wijsbegeerte, onderzoek in Helsinki, Tilburg en aan de UGent - en weet ongetwijfeld waarover hij het heeft. Maar gaandeweg het interview evolueerden wij van licht geraakt naar geërgerd om de bijlage uiteindelijk verontwaardigd in de prullenmand te werpen. 

Eén constante: crisis

"Ik ben geboren in 1992," zegt Rogier De Langhe, "en heb alleen maar crisissen gekend. In 2000, toen ik begon te studeren, barstte de dotcom-zeepbel. Daarna kwamen de oorlog in Irak, de financiële en economische crisis, de eurocrisis, de recessie..."
Daar zijn we het volkomen mee eens. Maar, beste Rogier De Langhe, crisis maakte daarvoor ook al deel uit van ons leven. Toen wij amper 18 waren, betoogden wij al tegen besparingen in het onderwijs. Er werd gedreigd met een numerus clausus in de lerarenopleiding. En ja, er was geen werk voor jongeren toen en al zeker niet voor jonge leraren.

Nepstatuten

We werden in allerlei foute arbeidscircuits gestopt - DAC'ers, BTK'ers en wat al niet - stuk voor stuk arbeidssystemen die onderbetaald werken in een quasi niet-gewaardeerd statuut - pas op, het is tijdelijk, gooiden ze ons in het gezicht én... wees vooral blij dat  je toch iets kan en mag ondernemen..."
De gevolgen van al dat creatief gepruts met arbeidsstatuten zullen we overigens ook straks wel voelen in onze pensioenportemonnee.

Tunnels met en zonder licht

De crisissen zijn blijven komen. De ene na de andere. Wijlen premier Martens ontwaarde ooit wel eens wat licht aan het eind van de tunnel. Dat licht is er nog, ginds, maar uit de tunnel zijn we niet geraakt. Waren wij de eerste generatie die te maken kreeg met crisissen? Nee, onze ouders groeiden op in oorlogstijd  en ja, in die jaren zestig ging het ineens vooruit. Maar ze kwamen verdomd van ver.
Uw generatie verkeert in crisis. Waarover ze met smartphones kunnen communiceren vanuit hun studieplekken over heel Europa. Om maar iets te noemen.
U heeft lang gestudeerd, lezen wij. Prijs u gelukkig! Wij moesten snel aan de slag en leverden onze ouders onze eerste jaarlonen, zodat ook zij eindelijk wat ruimte kregen om wat breder te leven. Gebeurt dat nu nog? We weten het niet, maar we vermoeden van niet, maar stel het niet voor alsof onze generatie haar steentje - sorry, haar steen - niet heeft bijgedragen. 

Babyboomers

U wijst de generatie van babyboomers met de vinger in het interview. De jongeren betalen de pensioenen van vandaag. Nou en? Wij deden net hetzelfde. In een tijd waarin inderdaad mensen heel vroeg met pensioen gingen. Ze maakten plaats voor jongeren op de arbeidsmarkt. Dat wil die generatie van nu wel eens vergeten.
En ja, wij zullen vermoedelijk langer werken dan onze ouders. En uw generatie, beste Rogier De Langhe, zal nog langer werken. Met dat verschil dat wij helemaal geen uitgebreid vaderschapsverlof konden nemen, dat wij de boot van de loopbaanonderbrekingen hebben gemist en dat wij al evenmin nog aanspraak kunnen maken op zogenoemde landingsbanen. Het loopbaancomfort waar uw generatie zal van genieten, was niet aan ons besteed. Ook dat vergeet u in uw betoog.

Generatieoorlog

We vrezen dat Hugo De Ridder met zijn generatie-oorlogsverhaal indertijd een visionair boek heeft geschreven. Wij hadden gehoopt dat hij verkeerd was. Maar we stellen vast dat wij met uw generatie een bijzonder op zichzelf gerichte generatie hebben klaargestoomd die alles in het werk zal stellen om onze generatie - we zijn toevallig met velen, daar hebben wij geen schuld aan - met schuld te stigmatiseren. Dat is niet alleen onrechtvaardig, het is bovendien gevaarlijk.