GEVRAAGD. 11 juli : Vlaanderen, trek het kruideniersschort, dat uniform van de schraapzuchtigen, eindelijk eens uit...

Hebben wij redenen tot feesten, maandag 11 juli? We moeten aan de slag, maandag,  maar dat is nog geen reden om niet te feesten. Een dag telt veel uren, een feestdag nog veel meer. Het kan dus wel, dat feesten, maar past het ons wel? We laten dat in het midden, we moeten in elk geval niet op zoek naar toestanden in onze samenleving die de feestvreugde temperen. Die duiken vanzelf op.

TAALSTRIJD

Neem nu onze taal. Daar is het ooit om begonnen: de Vlaamse ontvoogdingsstrijd was eertijds een taalstrijd. Die hebben we ver achter ons. Denken we. Maar welke taal spreken we? Als we van vreemdelingen die zich hier komen vestigen, verlangen dat ze onze taal spreken, over welke taal hebben we het dan? Welke taal moeten ze dan leren? Antwerps? West-Vlaams? Aalsters? Brabants? In elk geval geen algemeen Nederlands, want behalve onze minister-president lijkt niemand dat algemeen Nederlands nog te spreken of promoten.  Zelfs op onze Vlaamse televisie spreekt iedereen voortaan de taal die hem of haar het best in de bek past. Liever, zo lijkt het haast,  halen ze er voortaan ondertiteling boven dan het algemeen Nederlands.

COMPETITIEVER

Onze samenleving werd harder - nee, ze werd competitiever, horen we te zeggen - en het mededogen niet eens meer een zeldzame deugd, want veeleer een gevolg van zwakte of van naïviteit, luidt het. Harder en zonder mededogen als het om anderen gaat, voor onszelf verlangen we een directe genoegdoening. Onze publieke opinie is er een die liever schandpalen plant dan een die graaft naar mogelijke verklaringen, die liever problemen aanpakt door alweer nieuwe verbodsbepalingen af te dwingen - waarvan de naleving ons vervolgens na verloop van enige tijd zelden nog interesseert - dan die problemen op te lossen door de oorzaken ervan onder handen te nemen.

KRUIDENIERSSCHORT

Hebben wij redenen tot feesten? Misschien wel, die kruideniersschorten - dat uniform van de schraapzuchtigen - uit, gun onze kunstenaars en artiesten met gretigheid ruimte en middelen, want meer nog dan ons verzameld diplomatieke corps geven zij ons een wereldwijde ongedwongen uitstraling, vertalen zij onze diversiteit en kleuren zij mee onze identiteit.
maar trek dan eindelijk eens
Overigens, voor die identiteit hoeven wij dat natiegevoel, die natiestaat niet eens. Geef ons in plaats daarvan een open geest en vrije ruimte om die identiteit te voeden, te vormen en te kleuren. Maar dwing ons niet opnieuw krampachtig in dat veel te krappe keurslijf van een natiestaat.