VASTGESTELD. Nog nooit waren scheermesjes zo efficiënt en zie, mannen hebben weer baarden...

"Ik heb het er zelf niet gezaaid. Het groeit vanzelf. Ik blijf er af. Waarom zou ik het er moeten afhalen?"  De man hield voet bij stuk: zijn baard, zijn snor, daar bleef hij voortaan af. En anderen moesten dat ook doen. Hij was hoogbejaard en leed aan dementie.
We dachten aan het eertijdse tafereel met demente man toen  zoonlief eergisteren  op bezoek kwam. Niet dat hij vroegtijdig aan dementie zou lijden, dat niet, verre van.
We hadden hem een week niet gezien en dachten dat hij sindsdien ook het laatste restje scheerschuim had gebruikt. Op zijn gezicht had zich een baardachtig verschijnsel ontwikkeld.
Was tijdelijk, zei hij. Het was druk geweest. 's Anderendaags bevestigde een beeld op FB dat die tijdelijkheid eerder elastisch dan voorbijgaand van aard was.


Daan met baard

En vandaag zagen wij op tv Daan. Met baard. Hij was niet de enige tv-verschijning die vrij recent onder het haar zat.
Of het hen staat, laten we in het midden. Het is hun zaak. Denken zij. Al hoeven zij er niet op te kijken als zij dat niet wensen. Wij wel als ze bij ons opdagen.
Wat zet die mannen aan om - of beter - wat weerhoudt die mannen ervan om de wereld met een fris gezicht te aanschouwen? Geven al die mensen - van wie vermoeden dat ze een vorm van authenticiteit nastreven - zich dan ineens zomaar over aan een modeverschijnsel?


Authentieke uniform
De culturele wereld heeft wel vaker last van zo'n authentiek massagedrag, we hoeven alleen maar te denken aan het zwarte uniform waarin velen van hen schuilgaan en waarmee ze als onderpastoors van weleer hun evangelie verkondigen. Onderpastoors werden indertijd ook wel eens missionaris: een missioneringsdrang én een baard onderscheidden hen toen van de doordeweekse dorpspastoor. Misschien is dat nu niet anders...  de missie die ze ermee uitdragen lijkt in elk geval al even vaag als eertijds...