TERUGGEGOOID. Van Oekraine-berichten naar de Koude Oorlog die ons ooit in hartje zomer deed rillen...

Daarnet in Het Journaal. Het gesprek van de laatste kans voor 'geen oorlog' in Oekraïne. De aankondiging gooide ons terug in de tijd. Naar tijden toen dé oorlog vooral een koude was. Zelfs in de zomer. Dat begrepen we toen niet zo goed.
Het moet een julimaand  in de jaren zestig geweest zijn. We speelden op straat - de auto's die voorbij kwamen waren op één hand te tellen. Vier ooms leunden loom tegen de gevel van het huis naast dat van ons. En toen daagden ze ineens op, donker, laag en zwaar ronkend, dreunend, dreigend. Vier 'Flying Boxen' - zo heetten ze, maar toen wisten we dat nog niet. Er waren nog veel dingen zonder naam in ons leven.
Ze kwamen uit het noorden en vlogen westwaarts. Onze voetbal rolde doelloos in de gracht, het spel viel stil en we staarden naar de zilvergrijze  gevaarten boven ons.  Het duurde niet zo heel lang, ze waren nog niet eens zo ver, toen ze een na een tientallen, neen het waren er honderden, zeer zeker, honderden, parachutisten gooiden.

"Geen gewone"

"Het geld kan weer niet op", hoorden we een van de ooms zeggen.
"We zien ze te veel, hier. Dat deugt niet", zei een andere oom.
"Het zal er toch weer van komen. Het is te lang goed geweest," zei nog een ander. "We zijn sinds '45 nooit dichter bij een nieuwe oorlog geweest."
Ze bleven komen, de hele middag. En ze bleven maar parachutisten gooien boven het vliegveldje van Moorsele. We haalden er de verrekijker bij, maakten er ruzie over, of ze nu al of niet een geweer bij zich hadden. Maar soldaten waren het, dat stond vast. Dat zagen we.
"Het zijn geen gewone, het zijn para's", wisten onze ooms. We wisten dat ze wisten waarover ze spraken. De oudste was soldaat geweest in de Tweede Wereldoorlog. Niet lang, hij stond ineens weer thuis. Ferm tegen de zin van zijn vader, maar tot vreugde van zijn moeder.

Rillingen

"Is het waar dat we straks in een oorlog zitten?" vroegen we 's avonds, vlak voor Het Nieuws. Tijdens Het Nieuws kon niet, dan moesten we zwijgen. 
"Wie zegt dat?"
"Nonkel Gaston"
"Wanneer zie hij dat"
"Vanmiddag. Toen ze parachuten gooiden. Honderden. Hebben jullie die vliegtuigen niet gehoord? "
"'t Zijn oefeningen."
"Ja, juist daarom. Ze zijn aan het oefenen voor de oorlog..."
En dan begon Het Nieuws en dan hoorden we ook daar weer over oorlog. Over een koude oorlog.
"'t Zal voor van de winter zijn", dachten we bij onszelf. Het vooruitzicht maakte ons bang, bezorgde ons rillingen. Want we wisten, uit de schaarse verhalen over de oorlogen, dat er niets en niemand deugde, in oorlogstijd.
Ze zijn nog geregeld langs gekomen, de Flying Boxen. Met para's. Maar gaandeweg minder, tot we niet eens meer opkeken.