GEERGERD. Dikketruiendag... tot het koud zweet ons uitbreekt
Het zal gisteren hier en daar zuur naar zerp zweet hebben geroken. Elf graden wees de thermometer buiten aan. Dan trekt een normale mens zijn dikke trui uit of ruilt 'm voor de lichtere soort. Niets daarvan. Al van 's ochtends vroeg was er geen ontsnappen aan. Het als verzoek ingebedde bevel was in het nieuws op tv, op radio, in het weerbericht op tv, in de krant, op de sociale media... Al werd het twintig graden warm, het was dikketruiendag.
We zullen het maar meteen bekennen: ons breekt het koude zweet uit zodra ze over die dikketruiendag beginnen.
Didactisch
Waarom, vraagt u zich af, het is toch een sympathieke symboolactie met hoge didactische meerwaarde?
Dat zal wel. Tot vier uur in de middag op school schuld- , milieu- en weet-ik-veel-bewust actie voeren met dikke truien tegen de energieverspilling en zich vervolgens met de auto door de ouders laten oppikken om snel-snel thuis in te pakken en naar een of ander skioord te vliegen...
Makke prooien
Nee, wij zijn een te makke prooi voor wie ons een schuld in de schoenen wil schuiven voor wat alleen maar een antwoord is op een basisbehoefte: het thuis, op school, op het werk aangenaam warm maken als het buiten koud is. Dat politici daar garen van spinnen, is hun zaak, maar dat uitgerekend socialisten hun mensen op zo'n dag letterlijk in de kou willen zetten, dat, dàt begrijpen we niet.
Dat soort schuldbewustzijn dringen ze ons niet meer op, zeiden we tegen onszelf, die zomer, aan de blauwe rand van Frankrijk, onder een al te hete zon. Tot op vandaag zijn we erin geslaagd om ons consequent aan die belofte te houden. We trekken een dikke trui aan alleen als we het koud hebben.
We zullen het maar meteen bekennen: ons breekt het koude zweet uit zodra ze over die dikketruiendag beginnen.
Didactisch
Waarom, vraagt u zich af, het is toch een sympathieke symboolactie met hoge didactische meerwaarde?
Dat zal wel. Tot vier uur in de middag op school schuld- , milieu- en weet-ik-veel-bewust actie voeren met dikke truien tegen de energieverspilling en zich vervolgens met de auto door de ouders laten oppikken om snel-snel thuis in te pakken en naar een of ander skioord te vliegen...
Schellen
Nee, ons zijn de schellen van de ogen gevallen enkele jaren geleden, hartje zomer, ergens aan de zonovergoten blauwe rand van Frankrijk. Een badplaats met een haven. Wat we daar zagen aan yachten - drijvende villa's - die voor een middagje dobberen op zee er net zoveel dieselolie doordraaien als wij op een koude wintermaand van doen hebben... Het waren er geen tientallen, het waren er duizenden en hoeveel zulke haventjes zijn er, daar aan de Franse rand? En aan de Spaanse rand enz.Makke prooien
Nee, wij zijn een te makke prooi voor wie ons een schuld in de schoenen wil schuiven voor wat alleen maar een antwoord is op een basisbehoefte: het thuis, op school, op het werk aangenaam warm maken als het buiten koud is. Dat politici daar garen van spinnen, is hun zaak, maar dat uitgerekend socialisten hun mensen op zo'n dag letterlijk in de kou willen zetten, dat, dàt begrijpen we niet.
Dat soort schuldbewustzijn dringen ze ons niet meer op, zeiden we tegen onszelf, die zomer, aan de blauwe rand van Frankrijk, onder een al te hete zon. Tot op vandaag zijn we erin geslaagd om ons consequent aan die belofte te houden. We trekken een dikke trui aan alleen als we het koud hebben.
Reacties
Een reactie posten