GETELD. Bijna 30 jaar Kundera in huis en nog altijd vreugde voor een nieuwe...

-
Het Feest der Onbeduidendheid. Het is de vijftiende titel van Milan Kundera die we in huis haalden. Bijna dertig jaar geleden overweldigde de intussen Tsjechische Fransman - of beter - de intussen Franse Tsjech met met zijn onvergetelijke De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Dat was lang voor we Tereza en Sabina in de gestalten van een bitterjonge Juliette Binoche en een onweerstaanbare Lena Olin op het grote scherm zagen verschijnen, in het gezelschap van Daniel Day Lewis...
Sinds die Ondraaglijke Lichtheid zijn we Milan Kundera blijven volgen, boek na boek, niet altijd met volle goesting.




We weten het nooit vooraf. Soms vergezellen boeken en auteurs ons een leven lang, soms haken ze af. We verslonden in onze jeugd met een ongeziene gretigheid ooit bijvoorbeeld het werk van Hubert Lampo. Dat had veel te maken, stelden we acheraf vast, met een bepaalde sfeer in zijn boeken - niet per se dat magisch-realisme - of met zijn blonde godinnen die hij haast bij elk boek opvoerde. En ineens hield de betovering op, was de sfeer onmiskenbaar gebroken en haakten we af.
Anderen raakten we kwijt toen ze stierven. Hun werken - ik denk aan Schouwenaars om in de Vlaamse literatuur te blijven - bleven na hun dood haast onaangeroerd.

Maar Milan Kundera is gebleven en 28 jaar - 28 jaar is precies ook de leeftijd van mijn dochter, die als peuter  De Grap van Kundera te lijf ging met een onuitwisbare viltstift - ze wist de titels wel uit te kiezen  -  precies 28 jaar dus nadat we voor het eerst een werk van hem lazen, ontmoeten we hem nog eens in een nieuw boek. 'Het Feest der Onbeduidendheid'. We zijn benieuwd of het een 'Feest der Herkenning' wordt. Op het eerste gezicht wel, zo te zien... 

Er zijn er meer die ons al heel ons lezend leven lang vergezellen: naast Kundera zijn dat bijvoorbeeld ook nog Gyorgy Konrad, Philip Roth, Günter Grass, Martin Walser, Simenon, Herman Hesse, John Irving en dichter bij huis Tom Lanoye, Nooteboom, Connie Palmen, Van Der Heijden, Lieve Joris...
Om maar te zeggen, er zijn onaangenamer gezelschappen om in te verkeren...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen