Walter Boeykens is overleden en - het kan vreemd klinken - gelukkig, we hebben het vandaag meermaals gehoord. Hij was ook niet zo maar een klarinettist. Hij was dé klarinettist in Vlaanderen. Hij gaf als geen ander zijn charisma door aan de klarinet, aan de harmonieën, de ensembles en de orkesten waarvan hij altijd meer was dan alleen maar de muzikant.
Hij verdient een monument of op zijn minst een prijs die naar hem genoemd wordt.
 |
| Walter Boeykens en zijn dochter die in zijn voetsporen trad |
Op een zekere manier deed het ons altijd pijn als we hem hoorden spelen. We voelden ons schuldig. Want ooit, ooit hadden wij de klarinet verraden. Hoe durfden we? Geen instrument dat zo diep en zo donker een klank kan kleuren, geen instrument dat zo frivool en helder hoog kan zingen, geen instrument dat zich zo naturel virtuoos laat bespelen als een klarinet. En dat hebben wij ooit afscheid van genomen.
Ze ligt op de boekenkast, onder het stof en - we hebben ze vanavond nog eens bovengehaald - zonder glans, de sleutels stroef en steeg. Ze lijkt ook, als een oud vrouwtje, gekrompen... Het hout is verdroogd en ze mist haar vastheid. De muziek is er uit en dat verdient zo'n instrument niet. Onvergeeflijk is dat. We pleiten schuldig.
Reacties
Een reactie posten