Een nieuwe vlekkenkampioen

Je weet het op voorhand: je hebt het niet nodig, je mist het zelfs niet en toch... je valt ervoor. Zodra het werd geafficheerd, waarschuwde ik mezelf voor mezelf. Een nieuwe pen-en papierwinkel in het centrum van Roeselare gaat me geld kosten.
De winkel is een week open en het is al van dat. Heel veel 'nieuws' was er niet te sprokkelen - behalve veel design en ruimtelijke chique - maar in de etalage lag er toch één pen waarvan ik dacht dat ze nergens beter zou passen dan in mijn hand.

Cross
"Ze heeft wat van een Mont Blanc", zei de winkelmevrouw. En dat had ze. "Juist", zei ik. "Maar van op een afstand, dan wel. Etalage-afstand. En... een Mont Blanc-pen laat je thuis. Ik mag er niet aan denken dat ik ze ergens zou achterlaten. Bovendien heeft een Mont Blanc het nadeel dat je zo zuinig met haar bent, omwille van haar duur karakter, dat ze zelden uit het doosje komt."
"Nee, die Cross-pen hier kan je overal meenemen", zei de dame nog.

Wat ik dus deed. Met Pasen. Keurig in het borstzakje van een paasbest hemd. Tot ik ineens nattigheid voelde. En een immens zwarte plek ontwaarde op het hemd en - naar ook heel kort daarna bleek - op het onderhemd én op mijn huid. Hemd naar de knoppen?

Melk

Nee, niet per se. Met Pasen is een mens gezegend met familiaal gezelschap. Moeder en zus herinnerden zich het middel bij uitstek om inkt uit een hemd te spoelen: melk. Geen mr. Proper, geen vlekkenkampioen, geen sister dit of brother dat. Gewoon melk van de koe. Al had ik naderhand toch de indruk dat er melk van meer koeien zal nodig zijn om van het hemd  weer zijn onbevlekte status te geven.