Over het verleden als een ontoegankelijk buitenland

Het toestel werd aangeprezen. Omwille van zijn prijs, uiteraard, maar ook omwille van zijn mogelijkheden. Niet duur, makkelijk te bedienen en multifunctioneel. Dat kan tellen, dacht ik en  wat marketeers allang wisten, wist ik ineens ook: ik miste zo'n toestel en ging dus halen.

We hebben lades vol dia's, van twintig tot dertig jaar geleden. Over allerlei feestjes, over de kinderen, over het bouwen van het huis, over onze eerste woonst... Met dat toestel kan je die beelden op de pc inladen en op het scherm bekijken...

Had ik het maar niet in huis gehaald, denk ik nu over dat eenvoudig, multifunctionele en niet eens zo prijzig toestelletje.

Pandoradoos

Ineens zie ik nu op zo'n ijzig-zonnige paasmaandag beelden weer die ik al die tijd veilig in afgesloten dialaders had bewaard. En wat is me ineens duidelijk? Dat die beelden uit het verleden uit een wel heel erg ver verleden afkomstig zijn. Alsof dat verleden zich in een intussen ontoegankelijk buitenland bevindt. Ik ben er niet eerder terug geweest en ook nu blijf ik aan de grens ervan. Het land laat me niet meer toe.

Laddertje

Het is alsof je met een laddertje aan de rand van dat land gaat staan. Je kan er hoogstens een poos over de muur kijken en je merkt in de verte mensen die je vaag herkent. Je ontwaart zelfs jezelf, denk je, maar er is twijfel, want de afstand is zo groot en het beeld raakt onder-of overbelicht.

Die confrontatie doet geen deugd. Evenmin het besef dat dit buitenland met de dag groter wordt. Wat moet je daar dan mee? Als je het de rug toekeert, weet je dat het je blijft achtervolgen. Je sleept de hele zwik met je mee. En als je probeert, tegen beter weten in, er toch binnen te raken, loop je met het hoofd tegen de muur.

Later

Het toestelletje is alweer opgeborgen, de dia's zitten weer in hun laders en in afgesloten lades. Daar blijven ze. Vermoedelijk tot alleen dat buitenland ons nog rest.