De Finale Koers - een Winkels feuilleton in zakformaat - 52

 52. De Bert-tabling-doctrine

Het was niet zijn idee, maar dat gaf niet. “Wij staan altijd open voor een gesprek”, had hij gezegd toen een hem onbekend heerschap vroeg om een overleg tussen het gemeentebestuur en de filmploeg. De man, in een opvallend pak – lichtblauw van kleur en zichtbaar duur van snit – had zijn naam genoemd, maar burgemeester Bert had ‘m niet begrepen. Hij was een raadsman, had hij gezegd. De man zette een punt achter dat zinnetje door heel even zijn ogen te sluiten. “Wie of wat u ook bent, wij zijn een luistervriendelijke gemeente”, had Bert gezegd.

En nu zaten ze hier, in de raadszaal, aan tafel. Ver uit elkaar. De raadsman, de regisseur en de man die de opname organisatorisch had geleid hadden verrast opgekeken toen ze de zaal binnen kwamen. De tafels stonden zo ver uiteen dat ze twijfelden of ze wel in de juiste zaal waren.

“Neemt u plaats, we zijn dan wel een kleine gemeente, aan ruimte hebben we geen gebrek”, zei Bert. De burgemeester zette de tafels het liefst zelf klaar. Hij zorgde ervoor dat de afstand tussen de tafels evenredig was met de te verwachten spanning en de temperatuur van de gemoederen.  Die techniek zou onder de naam de Bert-tabling-doctrine ooit nog furore maken onder wereldleiders, onder anderen bij Poetin, maar dat wist Bert toen nog niet.          

“De afstand creëert respect, terwijl een vervelende tegenpartij zelf nooit kan intimideren als je ze op afstand houdt,” was zijn stelregel.

En nu zitten ze hier. De twee van Nitflex met hun raadsman aan de ene kant van de zaal, de burgemeester en zijn secretaris aan de andere kant.  Ze hebben alle vijf een glaasje spa blauw voor zich en een ikea-glas. Aan de kant van de filmmensen staat op elk van de drie tafels een schaaltje met enkele munt-snoepjes.

“Je moet ze de indruk geven dat ze beter hun adem verfrissen voor ze beginnen”, had Bert tegen Marcel, zijn secretaris gezegd.

“Zo, mijne heren en dame. U wou ons spreken. Ik neem aan dat het over de opnames gaat…” steekt de burgemeester eindelijk van wal.

“Voor eerst wou ik u hartelijk danken voor de ontvangst, de tijd en de energie die u aan ons wil besteden,” antwoordde de raadsman. “Zoals u zelf heeft kunnen zien, zijn de opnames zondag niet verlopen zoals gepland…”

“Excuseer dat ik u onderbreek, meester,” onderbreekt de burgemeester. “Maar wij weten niet hoe de opname was gepland. Wij hebben met verwondering het spektakel aanschouwd,  dat wel. En als ik heel eerlijk mag zijn, dan dacht ik aanvankelijk dat het ongeval met de varkenskamion een idee was, een vrij spectaculair idee moet ik toegeven, dat door uw mensen was bedacht…”     

Wordt vervolgd. Morgen: een compromitterend compromis