VASTGESTELD. Is die Nobelprijs voor Literatuur echt wel zo nobel?

Ze krijgen het elk jaar van me, keurig op tijd, een lijstje met tien auteurs die ze best in aanmerking nemen voor de Nobelprijs Literatuur. Vier keer al hielden ze rekening me onze aanbevelingen. Vier keer in pakweg twintig jaar. Overigens, die juryleden vertikken het telkens wel om het ons achteraf uit te leggen waarom ze o
nze lijstjes naast zich neer leggen.

VERMANDERE EN LEANDROS


Dit jaar hebben wij de indruk dat de enveloppe met ons lijstje niet eens werd geopend. Vermoedelijk - al wachten wij weer op een verklaring van henzelf - wisten ze op voorhand dat ons lijstje enkel boeken vermeldde, geen cd's, laat staan lp's. En al zeker niet van Bob Dylan. Mochten we dat vooraf geweten hebben, dan stuurden we toch een lijstje met Leonard Cohen, Boudewijn De Groot en - als het dan toch om poëzie moet gaan - waarom niet Willem Vermandere. Té West-Vlaams, horen wij u zeggen. Zeer zeker, maar net daarom van alle tijden en van overal. Mocht de Griekse crisis van enkele jaren geleden zich nog dramatischer hebben ontwikkeld en mochten de Duitsers bijvoorbeeld de Griekse economie helemaal hebben geruïneerd - al weten Grieken beter dan Duitsers hoe ze met ruïnes om moeten - dan was de kans groot geweest, zo vrezen wij, dat Vicky Leandros de Nobelprijs Literatuur had gewonnen. Kwestie van een symboolprijs om Duitsers en Grieken weer dichterbij te brengen. Maar wat niet is, kan komen, natuurlijk.

SNEU

We mopperen niet. Al vinden we het sneu dat we dit jaar geen niet-geplande boek moeten kopen. Dat was altijd het leuke aan die Nobelprijs Literatuur. Ofwel kregen we de bevestiging dat ons lijstje oké was en dat we de Nobelprijs in veelvoud in onze kamer hadden, ofwel verraste het comité ons en leerden we het oeuvre kennen van een tot dan toe voor ons relatief onbekend auteur.


AMPER VIER

José Saramago, Günter Grass, Orhan Pamuk en Herta Müller:dat zijn de vier die we ooit ook en met succes suggereerden aan het comité. Anderen vegen de Nobeljuryleden heel onnobel jaar na jaar van tafel. Philip Roth, Siegfried Lenz - toen hij nog in leven was -, Antonio Lobo Antunes, Gyorgy Konrad, Breyten Breytenbach, Juli Zeh, Zadie Smith, Wieslaw Mysliwski, Laszlo Krasznahorkai... en ja, die enige Nederlandstalige auteur van wereldformaat bij ons Tom Lanoye.

Dat heeft een voordeel: elk jaar lezen we van een onder hen minstens een boek nog eens over. Het niet toekennen van de Nobelprijs aan een van hen maakt dat ze hier nog altijd worden gelezen. Daarvoor alleen al is die Nobelprijs dus. En Dylan? Die horen we, met of zonder prijs, toch van tijd tot tijd op de radio. Die hoef je niet eens te lezen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...