GEZIEN. Ochtenden in oktober: wie naar buiten kijkt, ziet... zichzelf

Ze zijn anders. Hadden we het niet over ochtenden, we zouden schrijven dat ze dag en nacht van mekaar verschillen, de ochtenden van oktober met die van maart bij voorbeeld. 
Het lijkt wel alsof ze het temperament delen van de seizoenen, alsof ze zich spiegelen aan het karakter van de jaargetijden, alsof ze vallen voor hetzelfde genre muziek, ze hullen zich in dezelfde gewaden en kiezen kleuren in vergelijkbare tinten.

IN OVERVLOED

Een maand geleden nog strekten de ochtenden zich hier breed en haast panoramisch uit over de tuin. Niet gehaast, niet door enig gebrek gehinderd - er was van alles in overvloed: licht, tijd en leven, daar in de tuin. Er gebeurde van alles - een reiger achtervolgd door kraaien, een kat die een kikkerjong beduvelt, gras dat zonder kramp of stoot een molshoop baart, een goudwinde die met een natte sprong een late mug vangt of een egeltje dat met zijn zwarte neus tegen de grond snuivend op zoek is naar het kippennest...

DONKERTE

En nu, een ochtend in oktober intussen, is van dat alles niets te zien. Wie naar buiten kijkt, ziet... alleen zichzelf, in de verte. Buiten, in een zwak oplichtende kamer tegen een achtergrond van louter donkerte. Het venster werd een spiegel, het raam een lijst waarin de ochtend zich gevangen heeft gezet. Het leven is verhuisd van buiten naar binnen. De ochtend kaatst onze blik terug. Naar onszelf. Tijd voor introspectie. Als dat maar goed afloopt...