GEZIEN. In Vlaamse Velden: laat ons zelf ontdekken hoe goed de reeks is...

-
De eerste aflevering van In Vlaamse Velden hebben we gezien. We konden overigens niet anders. De reeks is ons maandenlang op voorhand aangepraat en de voorbije week was er geen ontsnappen aan. In vrijwel elk praatprogramma op televisie werd erover gesproken, gejubeld en geprezen.
Het wordt dé referentiereeks voor alles wat op televisie staat te gebeuren naar aanleiding van de herdenking honderd jaar Eerste Wereldoorlog. En als toetje bovenop: Vlaanderen zou meteen ook kennismaken met een jonge West-Vlaamse actrice die alles in zich heeft om het te maken.
Kortom, het was vooraf al duidelijk: geen kwaad woord over de reeks.

En?
Inderdaad, geboeid gekeken en vastgesteld dat onze televisiemakers sterk zijn in het tekenen van verhalen, karakters en decors, maar heel wat minder sterk als het gaat om gevechtsscènes.

Vergelijken
Als we die scènes vergelijken met wat we de avond voordien in de laatste reeks van de Duitse serie Unsere Vater, Unsere Mutter- weliswaar W.O. II - te zien kregen (Nederland 2), dan valt In  Vlaamse Velden wat magertjes uit. Dat zal ongetwijfeld alles te maken hebben met budget en mensen. Dat kan al een les zijn voor hen die willen dat we straks voortaan alles zelf vanuit Vlaanderen ondernemen. De kans dat we het met minder moeten doen, is zo te zien groot. Maar dat geheel en al terzijde.
En toegegeven, Lize Feryn levert, net als de overige acteurs, een knappe prestatie.

Marketeer

Maar... wij hadden dat liever allemaal zelf ontdekt bij het zien van de reeks. Dat vooraf opkloppen - noem het hypen - was/is nergens voor nodig. Wat goed is, wordt gezien en wat desondanks niet goed is, wordt door de kijkers doorprikt. De kijkers worden door marketeers nog altijd zwaar onderschat. Onvoorstelbaar hoe slecht zij - die marketeers - de markt kennen...



Reacties

  1. flupblog13 januari 2014 om 06:31

    Een scherp maar juist oordeel, Jan. Maar misschicen moeten we nog wachten met het oordeel over de gevechtsscènes tot we "aan de IJzer" zitten. Vorig schooljaar (in juni) konen wij de set loopgraven in Veurne bezoeken met onze klas. Het zag er zeer realistisch uit, maar ... klein. Ik ben benieuwd hoe ze dat gaan gebruiken. We hebben al een kleine preview gezien in het begin van de eerste aflevering. Maar dat was nog geen gevecht.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. John13 januari 2014 om 09:27

    Wie heeft het SMS-berichtengeluidje gehoord tijdens de toespraak van de burgemeester in de parochiezaal????????????

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen