MOEDERDAG. Ons moeder, of hoe de kracht van de vanzelfsprekendheid het gewone bijzonder maakt

"Was jouw moeder dan een godin voor je?" vroeg iemand ons nadat we naar aanleiding van Moederdag in de krant ietwat ironisch hadden gewaarschuwd: "Vrouwen, wees op uw hoede als mannen van hun moeder een godin maken". We hebben de vraag niet meteen beantwoord, uit vrees  dat een te beknopt antwoord te negatief had kunnen overkomen. 

Godin noch heldin

Want, neen, wij hebben onze moeder nooit als een godin beschouwd. Soms wel als een heldin, dachten we eerst nog te zeggen, maar zodra we dat uitspreken, weten we al dat we aan het overdrijven zijn. Heldinnen... het doet ongewild denken aan oorlogstijden en toen, 75 jaar geleden, toen de laatste oorlog hier begon, was onze moeder nog maar elf. Te jong voor een heldenrol in de oorlog. Ze was de jongste van negen, haar vader lag dodelijk ziek te bed en  haar oudste broer zou sneuvelen toen hij in Roeselare na een bombardement het dak herstelde van de bakkerij waar hij werkte.

Zonder twijfel
Geen godin, geen heldin was zij en dat zou ze ook nooit willen zijn. En daar prijzen wij ons best gelukkig om. Ze was het gewoon, moeder, en dat is ze nog altijd. Zonder daarover ooit grote woorden en zware theorieën te debiteren, zonder veel nodeloze tierlantijnen, zonder crises en bovenal zonder twijfel.
Dat is, vrezen wij, wat wij nu wel eens uit het oog durven verliezen: de kracht van de vanzelfsprekendheid  maakt het gewone bijzonder. En net daarin schuilt, denken wij, voor een groot deel de adel van het moederschap. We hoeven er geen vragen over te stellen en zij, de moeders, hoeven er geen carrières voor te missen:  er is immers de zekerheid dat zij er zal zijn als ze er al niet is.