HERINNERD. Het telefoonkotje in het dorp: we kregen er een toen het al bijna 'vintage' was

Een van de voordelen van een dorp is dat nieuwigheden er pas komen als ze alweer vintage zijn. Met het telefoonkotje, waarvan vandaag in ons land officieel afscheid werd genomen, was dat bij ons niet anders. Het was al een kotje van de eindereeksgeneratie.. Denken we, zeggen we ineens wat langzamer omdat we ons realiseren dat we niet meer weten wanneer het er precies kwam. 'Er' was vlakbij de kerk, toen het centrum van het dorp nog 'de platse' werd genoemd.

ACHTERHAALDE MODERNITEIT
Een zichtbaar merkteken van achterhaalde moderniteit: dàt was het. Overbodig, want de publieke telefooncel kwam er op een ogenblik dat de meesten thuis al telefoon hadden. Bovendien stond het, vlakbij het portaal van de kerk, op een weinig discrete plaats: er gaan bellen omdat het thuis om wat voor redenen - maar vooral 'foute' - niet kon, was niet meteen aangewezen. Verdacht was het net niet, maar onopgemerkt bleef het niet, als je er stond te bellen.
We weten zelfs niet of er afbeeldingen te vinden zijn van die publieke telefooncel in ons dorp. Het telefoonkotje verdween zoals het kwam: geruisloos.