HERINNERD. Een passiespel dat ons nu gegarandeerd een gas-boete zou kosten...

Het is een bericht over Randazzo, een dorpje aan de voet van de Etna, dat ons terugvoert naar de Goede Week van zo'n veertig jaar geleden. In het Siciliaans dorp trekt op Goede Vrijdag al eeuwenlang een processie door de straten. Mannen dragen de zware beelden van een gekruisigde Christus en een treurende Maria - zo'n 2.000 kg naar verluidt - naar boven langs de  steile Via Giuseppe Garibaldi.

Kort rokje
Ooit speelde er in de kerk in ons dorp een passiespel. Mensen uit het dorp konden erin figureren. Hoewel het passieverhaal zich niet meteen leent tot lachen, was het bij momenten toch moeilijk om ons - zeker als kind - ernstig te houden. Ineens zie je de timmerman van het dorp in een kort rood rokje met daarboven een veel te breed harnas als een Romeins soldaat door de kerk stappen.
Niettemin maakt zo'n passieverhaal op kinderen altijd indruk. De vernedering, het leed, de pijn van Christus, het verdriet van zijn moeder, de wazige rol van Maria Magdalena in dat hele verhaal, het ve

rraad van Judas, de verloochening van de apostelen, de lafheid van de Romeinen...

Zeulen met balken
Genoeg verhaal en emotie om het zelf in onze straat met groot vertoon na te spelen. En dus trokken we op zolder, zochten zware balken waarmee we een indrukwekkend kruis timmerden en sjorden, verdeelden de rollen - wat nog vlug tot een eerste ruzie leidde - Pilatus was een makkelijkere rol dan die van Christus - en gingen vervolgens, gewikkeld in lakens, de straat op.
De kleinste neef kreeg de Christusrol- hij woog minder en zou makkelijker vast te maken zijn aan het kruis dan wijzelf, dachten we - en bij het slepen van het kruis zouden we - geheel naar het evangelieverhaal - helpen.

Kruisig hem
Het kruis werd in de gemeentelijke grond geplant, gestut tegen een afsluiting. En dan begon het.... hoe hang je iemand aan het kruis? Vastbinden was de enige optie, maar zonder de jongen pijn te doen, lukte dat natuurlijk niet. Wat andermaal tot discussie, geroep en uiteindelijk weer ruzie leidde.

'Kruisig hem, kruisig hem...' riepen we hoe langer hoe meer gemeend.
 
Huisarrest
Ons passiespel was een lijdensweg van begin tot einde. En tot overmaat van ramp kregen we het ook nog eens met onze ouders aan de stok. Die vonden dat we met zulke dure balken niet moesten gaan zeulen, dat we de lakens niet zomaar uit de kasten mochten halen en dat er met het passieverhaal niet te spotten viel. De dag eindigde met huisarrest, wat we totaal overdreven vonden en waardoor we ons die dag voor het eerst konden voorstellen hoe het was om een niet begrepen, totaal ten onrechte gestrafte Christus te zijn.
Mochten kinderen nu op straat zo'n spel spelen zoals wij het veertig jaar geleden deden, er wachtte hen ongetwijfeld ook nog een gasboete voor het verstoren van de openbare orde.