GEZIEN. Elvis blijft altijd bestaan. Probeer maar eens voor jezelf 15 fragmenten te kiezen...

-
Oef! Geen herhaling, wel een nieuwe reeks. Eind april weten we het nooit voor de volle honderd procent of de aankondiging van een nieuwe reeks vertrouwde tv-programma's over echt 'verse' afleveringen gaat of om een 'gerecycleerde' versies.
'Elvis blijft altijd bestaan' met Wim Helsen was dus een 'verse', vrijdagavond. Het was ook meteen weer - om heel veel redenen - een sterke aflevering.

Wellicht lag het aan een aantal herkenbare fragmenten en aan de commentaar erover van Wim Helsen, waaruit bleek dat hij heel veel over de aangehaalde fragmenten afwist, dat we ons achteraf de vraag stelden of wij zelf erin zouden slagen om voor onszelf 15 memorabele beeldfragmenten te kiezen waarover we evenveel zinnige dingen zouden kunnen zeggen als Helsen deed.

Beeldconsument

De vraag was vlugger geformuleerd dan het antwoord, bleek al snel. Zijn we dan zulke oppervlakkige kijkers? Ontelbare uren hebben wij in de bioscoop, voor tv en op de pc beelden geconsumeerd en we zouden er niet in slagen om voor de vuist weg 15 fragmenten op te sommen die ons zijn bijgebleven? Hebben wij dan al die uren doel- en zinloos naar het kastje zitten staren? Nog een geluk dat het kijk- en luistergeld is afgeschaft...

Vergeetgrot

Intussen was een scanner in ons hoofd aan het werk geslagen en geleidelijk doemden beelden, fragmenten en flarden gesprekken op. Eerst nog ongeordend, vaag en verre van volledig. Sommige beelden zaten ver, andere verscholen achter tunes of gesprekken die we erover achteraf hadden gevoerd. Maar ze kwamen en na anderhalf uur scrollen en scannen hadden we er toch al zo'n vijf die we de moeite waard vonden om ze uit onze herinnering naar voren te halen. Vijf in anderhalf uur tijd kan weinig lijken, maar bij enkele van die fragmenten  hoorde nog een sliert herinneringen - een soort van hyperlinks - waarlangs we nog dieper in onze donkere vergeetgrot afdaalden...

Welke fragmenten?

1. Schooltelevisie. Gaston Durnez over de krant en over de reporter.
2. Een mens van goede wil met Letje, gespeeld door wijlen Josine Van Dalsum
3. Godfried Bomans in Een Hollander ontdekt Vlaanderen.
4. Gyorgy Konrad in de reeks Van de schoonheid en de troost.
5. Heimat – Eine deutsche Chronik van Edgard Reitz - over de familie Simon in het Duitse dorpje Schabbach
....







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen