GETEST. Boekenveiling op het net: gevaarlijk spannend

We hebben ze. Virtueel in elk geval, nu nog wachten op de postbode of de pakjesdienst. Boeken, waarvan er zeker twee meer dan een eeuw geleden door de meester zelf - Stijn Streuvels - werden gesigneerd. De Oogst, Lenteleven en Langs de Wegen,  ze liggen me alle drie na aan het hart. Maar ik had ze al. In het Verzameld Werk en in aparte uitgaven. Waarom dan toch op die werken bieden?

Onweerstaanbare dwang?
We zouden het ons makkelijk kunnen maken door te stellen dat het een kwestie van 'onweerstaanbare dwang' was. Maar zo eenvoudig is het niet, hopen we.
'Langs de wegen' vinden we één van de beste, zo niet het op één na beste werk van Streuvels. Het beste vinden wij nog altijd het 'Leven en dood in den ast', omwille van de toch wel bijzondere structuur en stijl van dat boek. Als zo'n werk, waarvan we ons, tot op vandaag, herinneren wanneer, waar en hoe we het voor het eerst lazen, dan heeft dat werk ongetwijfeld iets, voor onszelf, te betekenen. Als we dan de kans krijgen om dat boek met een handtekening van de meester zelf in handen te krijgen, dan laten we dat niet zomaar aan ons voorbijgaan. Dan is het een - weliswaar gelimiteerde - inspanning waard.

Magie
Het boek dat we straks in handen krijgen was een eeuw geleden in handen van Streuvels. Waar en voor wie hij het signeerde, zullen we helaas niet meer kunnen achterhalen. Maar is het wel in zijn handen geweest... Dat geeft het boek straks een - voor ons dan toch - magische waarde, een extra geschiedenis.
Wie in het huis van de meester was - we hebben er van het jaar Anne Provoost en Johanna Spaey gesproken die in Het Lijsternest in residentie waren en allebei hadden ze het over een zekere vorm van schroom om in het huis van Streuvels aan de slag te gaan - weet wat we met die magie bedoelen, denken we.

Zenuwslopend
Maar het bieden zelf is niet aan mij besteed. Het was niet alleen spannend, het was zenuwslopend. Een hele dag beweegt het bod - een kavel heet het op de website van catawiki - haast niet en lijkt dat je gerust te stellen: de biedingen  blijven beperkt en betaalbaar voor een modale liefhebber. Tot een uur voor 'de kavel' sluit... dan begon het en intussen weet ik dat het bieden vooraf weinig of geen zin heeft. Tussen een half uur én 45 seconden voor het sluiten werd er geboden. En natuurlijk, we stelden voor onszelf een maximum bedrag vooraf vast en dat kwam met de minuut dichterbij... Tot we ons laatste bod plaatsten, 10 seconden voor het sluiten.... dachten we. Maar de veiling werd met een minuut verlengd. 

Zelfkennis
We kunnen ons niet meer herinneren wanneer we ooit nog zo nagelbijtend een minuut voor ons scherm hebben doorgebracht. Maar we hebben het gehaald én binnen de perken. Alleen... de vraag blijft onbeantwoord wat we hadden gedaan als ons vooropgesteld maximum was bereikt. We vrezen...  én dat blijkt het gevaarlijke van zo'n internetveiling. Het gaat verdomd makkelijk. Veel te gemakkelijk. Of het voor herhaling vatbaar is... we betwijfelen het, er steekt, zo merkten we, een gokker in 't diepst van onze gedachten.