TERUGGEDACHT. Aircrash Oostende en hoe de regen ons toen vermoedelijk heeft gered...

- Pa, kijk, dat vliegtuigje doet raar..." zei de jongen van negen.
- Daarvoor is ie hier", zei ik. "Van stuntvliegers verwacht je niets anders. Maar het begint te regenen en we hebben geen jassen, geen truien bij. De auto staat ver. We houden het voor bekeken..."
We zochten de uitgang van het vliegveldterrein. De jongen keek nog eens achterom.
- Kijk..." zei hij.
En op dat ogenblik hoorden we een knal. Ik keek om en zag vuur en rook. Zwarte rook. Op de plaats waar we de hele middag hadden staan kijken. Vlakbij de Rode Kruistent. In de buurt van enkele grote toestellen.

Aan de grond genageld

We stonden - denk ik - even aan de grond genageld. Niet beseffend wat er was gebeurd. En toen haastten we ons weg van het vliegveld. We liepen het luchthavengebouw nog eens binnen om van daaruit te zien wat er precies was gebeurd. Was dat het stuntvliegtuig dat was neergestort? We dachten van wel, maar wisten weinig, mensen liep druk over en weer.
Korte tijd daarop hoorden we sirenes. Van ziekenwagens. De hele terugweg naar de auto - hij stond aan een soort van winkelcentrum aan de kop van de startbaan geparkeerd - zagen we ze af en aanrijden. Brandweerauto's, ziekenwagens, politie...

Wat als? bleef het maar echoën

Onze knieën knikten, onze benen waren van lood en de regen voelden we niet eens. We waren in de war en eens bij de auto besloten we wat te wachten. Tenminste tot we wisten wat er precies was gebeurd en tot we het thuisfront hadden kunnen geruststellen. Wat als? schoot ons door het hoofd. Wat als het niet was beginnen regenen? Of als we 's middags al onze jassen hadden meegenomen? Die 'wat als?' werd een echo en zou ons nog wat nachten parten spelen.

Twintig jaar later staat een arts van 29 vertrekkensklaar voor een jaar Australië. Regen zal 'm niet tegenhouden. We houden die zinloze 'wat als?' ver van ons, de komende dagen...